Η Άννα Μυκωνίου Πρόεδρος και καλλιτεχνική διευθύντρια Κέντρου Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, τοποθετείται στο polismagazino.gr για το Lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
“Εμείς στο Κέντρο Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και μετά από εισήγηση του Περιφερειάρχη Απόστολου Τζιτζικώστα έχουμε ξεκινήσει μια σειρά διαδικτυακές πολιτιστικές εκδηλώσεις ώστε να υποστηρίξουμε τον καλλιτεχνικό κόσμο.”
Γενικό Lockdown: Αναγκαίο ή όχι; Είναι αναγκαίο ό,τι αποτελεί την ασπίδα μας απέναντι σε αυτή την πανδημία. Πρέπει να μείνουμε υγιείς, για να μην επιβαρύνουμε το σύστημα υγείας.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Δεν ανησυχώ για τον πολιτισμό και για το μέλλον του. Ο πολιτισμός, οι Τέχνες έχουν δύναμη γιατί είναι το ίδιο το φως στις ζωές μας. Ανησυχώ για τους ανθρώπους της Τέχνης και του πολιτισμού που βιώνουν αυτή την περίοδο ανυπέρβλητες οικονομικές δυσκολίες. Εμείς στο Κέντρο Πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και μετά από εισήγηση του Περιφερειάρχη Απόστολου Τζιτζικώστα έχουμε ξεκινήσει μια σειρά διαδικτυακές πολιτιστικές εκδηλώσεις ώστε να υποστηρίξουμε τον καλλιτεχνικό κόσμο. Μέχρι τα Χριστούγεννα περισσότεροι από 260 καλλιτέχνες και τεχνικοί θα έχουν συμμετάσχει στις εκδηλώσεις μας. Και ταυτόχρονα αυτά τα live stream, συναυλίες, θέατρο, αφιερώματα είναι και μια προσπάθεια να συντροφεύσουμε και το κοινό μας που έχει φυλακιστεί στο σπίτι του. Αλλά δεν είναι αρκετό για να ανακουφίσουμε τον καλλιτεχνικό κόσμο, πρέπει να ακολουθήσουν και άλλοι φορείς.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Είναι αυτό που μου έχει λείψει περισσότερο από οτιδήποτε αυτήν την περίοδο. Να μην μπορώ να επισκεφτώ και να αγκαλιάσω την μητέρα μου, τον γιό μου, την κόρη μου, τους αγαπημένους φίλους.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Όχι αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν στην καθημερινότητα μου. Δεν πρέπει να υπάρχουν για να μπορώ να αντέχω και να προχωράω.
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Όχι η μάσκα θα εξαφανιστεί μόλις τελειώσει η πανδημία. Θα μαζέψουμε τότε, όλα αυτά τα άχρηστα κουρελάκια και θα τα πετάξουμε, μαζί με τις αναμνήσεις αυτής της σκοτεινής περιόδου και θα συνεχίσουμε τις ζωές μας. Τέτοιες εικόνες φτιάχνει το μυαλό μου αυτή την περίοδο, και αντλώ δύναμη και ελπίδα: σχεδιάζει ένα ταξίδι στην αγαπημένη μου πόλη, ένα Κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι με πολλά γέλια, μια μεγάλη συναυλία με πολύ κόσμο που θα διασκεδάζει. Οι ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος πρέπει να γίνουν- για όλους μας – η δύναμη μας και θα τα καταφέρουμε.
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Οι καλλιτέχνες είναι οι πιο ιδιαίτεροι άνθρωποι που υπάρχουν.
Υποκλίνομαι στο ταλέντο τους, στην δύναμη τους, την ευαισθησία τους, την αυτοπειθαρχία τους, τις δεξιότητες τους. Είναι υπερήφανοι άνθρωποι και χρειάζονται έμπρακτα αυτή την περίοδο την υποστήριξη μας γιατί είναι επαγγελματίες και όχι χομπίστες.
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Στη συγκεκριμένη στιγμή όλα θα πρέπει να παραμείνουν κλειστά γιατί διανύουμε ένα δεύτερο κύμα πανδημίας, πολύ πιο επιθετικό από το πρώτο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι το φετινό καλοκαίρι οι οργανωμένοι χώροι πολιτισμού στοχοποιήθηκαν, χωρίς λόγο. Και αυτό ήταν ένα τραυματικό πλήγμα για τον καλλιτεχνικό κόσμο, που του στέρησε τις πολύτιμες ανάσες που είχε ανάγκη για να αντέξει το σημερινό δεύτερο κύμα.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Το δικό μου αντίδοτο είναι η ελπίδα, η αισιοδοξία, η ίδια η χαρά της ζωής και προεξοφλώ το αίσιο τέλος αυτής της εξαιρετικά επώδυνης δοκιμασίας που έχει ανατρέψει τις ζωές μας.
Και όπως λέει και ο ποιητής «Εμείς τη λέμε τη ζωή την πιάνουμε απ’ τα χέρια
Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν
Κι αν είναι αυτό που μας μεθάει μαγνήτης, το γνωρίζουμε
Κι αν είναι αυτό που μας πονάει, κακό, τόχουμε νιώσει
Εμείς τη λέμε τη ζωή, πηγαίνουμε μπροστά
Και χαιρετούμε τα πουλιά της που μισεύουνε. Είμαστε από καλή γενιά.»
