Ο Τραϊκούδης Χρήστος είναι οικονομολόγος, προϊστάμενος εμπορικού τμήματος Α’ υλών εταιρείας ανακύκλωσης, Msc in politics & economics in S.E and Eastern Europe, UoM, τακτικό μέλος Δ.Σ της ΕΥΑΘ Παγίων
Είναι αλήθεια ότι ένα μέρος της νεολαίας, που διευρύνεται δυστυχώς σε αριθμό και αποτελεί κομμάτι της μεταμοντέρνας εποχής, φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική και αποστρέφεται τα κόμματα και όποιον ιδεολογικό χώρο πρεσβεύουν.
Μια νεολαία η οποία έχει να αντιμετωπίσει ένα μέλλον ρευστό και ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον.
Για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι αλλαγές, οι απειλές και οι κίνδυνοι θα πρέπει να δώσουμε δέουσα προσοχή στα κοινωνικά, οικονομικά, πολιτισμικά και περιβαλλοντικά προβλήματα αλλά όχι μόνο στα λόγια. Χρειάζεται να δράσουμε.
Η νέα γενιά έχει κατ’ εμέ χρέος να επιστρέψει στις ιδέες και την πολιτική ώστε να προσδιορίσει την στάση της απέναντι στις κρίσεις που είχαν και έχουν περιέλθει όλες οι πολιτικές ιδεολογίες και παρόλη την επικράτηση του διεθνούς εμπορίου πάνω σε αυτές. Συμμετοχή στην πολιτική βέβαια δεν είναι μόνον η παρουσία στις εκλογές με τη ψήφο ούτε και η συμμετοχή σε κάποιο κόμμα. Είναι η πίεση που πρέπει να ασκούν οι πολίτες με νόμιμα μέσα στη διοίκηση για τη βελτίωση των όρων ζωής μας. Είναι η μή αδιαφορία για το πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι μας, για το κακό οδόστρωμα, για την έλλειψη κάδων για τα αστικά απόβλητα, για όσους θεωρούν τη δημόσια περιουσία δικό τους «τσιφλίκι» ( χειρότερη και από σουλτανικού τύπου διαχείριση της δημόσιας περιουσίας δηλαδή), για όλα αυτά τα μικρά μεν αλλά σημαντικά δε τα οποία θα μας οδηγήσουν πιο ομαλά και στη λύση των πιο δύσκολων καταστάσεων ως κοινωνία. Θέλει υπομονή και δουλειά για να πετύχεις με θεμιτά μέσα αλλά τούτο έχει διάρκεια, αναγνώριση και υστεροφημία. Αν αφήσουμε κάποια πράγματα στην τύχη τους ή στις επιθυμίες και ορέξεις κάποιων οι οποίοι αδιαφορούν για το σύνολο, τούτη η αδιαφορία είναι κάποιες φορές τόσο ξεκάθαρη μόνο από αυτά που βλέπουμε, τότε σύντομα αυτά που θα λουστούμε θα είναι χειρότερα από όσα είχαμε λουστεί στο παρελθόν.
Υπάρχουν δυστυχώς όμως και οι νέοι οι οποίοι χρησιμοποιούν τη βία για να βγάλουν μία δήθεν αντίσταση σε αυτό που ονομάζουν κατεστημένο, το οποίο όμως αν είναι έτσι όπως το περιγράφουν βολεύεται καλύτερα από τέτοιες αντιδράσεις οι οποίες σημειωτέον ουδεμία σχέση δεν φέρουν με καμία πολιτική ιδεολογία και πολιτικό χώρο-δεν αναφέρομαι σε ελληνικά κόμματα διότι η σχέση αυτών με τις ιδεολογίες οι οποίες υποτίθεται ότι πρεσβεύουν είναι σχέση προβληματική κάποιες φορές. Το εύλογο ερώτημα που έχουν κάποιοι γιατί αυτά τα άτομα συνεχίζουν να καίνε κάδους, να σπάνε τζάμια αυτοκινήτων, να γκρεμίζουν τοίχους και ότι λογής άλλα αντικείμενα που βρίσκουν στο διάβα τους και δεν είναι προφανώς δικής τους ιδιοκτησίας ούτε καν στην πλειονότητα τους ελληνικής παραγωγής, παραμένει αναπάντητο αν και οι υποθέσεις που γίνονται σε δημόσιες συζητήσεις μπορεί να μην απέχουν και πολύ από την αλήθεια. Αυτό το πρόβλημα εντάσσεται για κάποιους σε ένα ευρύτερο πρόβλημα για το αν η νομοθεσία στην Ελλάδα ακόμη και μετά από τα μνημόνια μπορεί να ελέγξει επαρκώς τη διοίκηση και αυτή με τη σειρά της τέτοιες καταστάσεις.
Η αυξητική τάση της αδιαφορίας προς την πολιτική μόνο κάποιους, που προσπαθούν να επιβάλλουν τις απόψεις τους είτε με τη βία είτε με έναν πιο ήπιο, έμμεσο, αμφιλεγόμενο και ύπουλο τρόπο, ωφελεί.
Η εποχή των δύο κόσμων, απο τη μία του ανατολικό-κουμουνιστικού που κυρίως στα Βαλκάνια, όχι σε όλες τις χώρες βέβαια, εξελίχθηκε σε ένα είδους σουλτανισμού (βλ. Ρουμανία-Τσαουσέσκου) και από αυτό ξεπήδησαν ούκ ολίγες νέες πιο προοδευτικές πιά πολιτικές φατρίες, και απο την άλλη το δυτικό των ελεύθερων κρατών πρέπει να ερευνηθούν ιστορικά ώστε μέσα απο την αρνητική κριτική, τονίζω την αρνητική κριτική, να διαμορφωθεί ένα νέο ιδεολογικό πλαίσιο που θα δημιουργεί μεγαλύτερα οφέλη για τον πολίτη.
Το σχολείο, η εκπαίδευση και γενικότερα η παιδεία αποτελούν ένα σοβαρό εφαλτήριο για τους νέους ώστε να αντιληφθούν πιο γρήγορα τις ραγδαίες εξελίξεις καθώς και τη συμβολή των μελανών σημείων της ιστορίας σε ότι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σήμερα ως προβλήματα.
Οι νέοι πρέπει να αισιοδοξούν, να αγωνίζονται και να αντιστέκονται διότι διαφορετικά κάποιοι θα εκμεταλλευτούν την αμεριμνησία τους και θα συνεχίσουν το διαίρε και βασίλευε και την αναξιοκρατία που ενισχύει το άδικο, τη στρατευμένη δημοσιογραφία, τα μονοπώλια και όσα συντελούν στην απαξίωση της κοινωνίας.
Και μήν ξεχνάτε ότι αν θέλουμε πραγματικά να αποστρατεύσουμε απο το πολιτικό σύστημα σε όλα τα επίπεδα του αυτούς που ξεπηδήξανε στη 1η γραμμή μόνο απο το χρήμα, απο κάποιους, όχι όλους βέβαια, που απλά δίνανε παρόν στα παγκάκια των πολιτικών παρατάξεων στα πανεπιστήμια χωρίς να έχουν ιδέα το τί αντιπροσωπεύουν πολιτικά παρά μόνο τον εαυτό τους-φαίνεται άλλωστε σε κάποιους τί ευαγγελίζονται και τί κάνουν στην πραγματικότητα-, και αυτούς που έχουν την κύρια ευθύνη για την επανάληψη της ιστορίας φθάνοντας κάποιους «άτυχους» στο χείλος του γκρεμού, αυτό δεν γίνεται ούτε με αδιαφορία για τα κοινά, ούτε με αποχή απο την κάλπη-δεν φθάνουν μόνον οι εκλογές για να χαρακτηριστεί ένα καθεστώς δημοκρατικό βέβαια- αλλά πάντα με πλήρη συναίσθηση ότι όλοι μας έχουμε χρέος στις επόμενες γενιές να μην δώσουμε το δικαίωμα να μας κατηγορήσουν τουλάχιστον για έλλειψη ιστορικής ειλικρίνειας.
Όσο εσύ απέχεις κάποιος άλλος ίσως και λιγότερο ικανός από εσένα σφυρηλατεί το μέλλον σου.
