Με μεγάλη επιτυχία και προσέλευση προσωπικοτήτων της τέχνης και του λόγου έγιναν στον Χώρο Τέχνης του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου, Πλ. Κολωνακίου 2 στην Αθήνα τα εγκαίνια του 3ημέρου ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΔΡΩΜΕΝΩΝ ΤΕΧΝΗΣ, 3-6 Μαίου 2023.
Στην εικαστική έκθεση συμμετείχε τιμητικά ο ζωγράφος, λογοτέχνης, θεωρητικός τέχνης Κώστας Ευαγγελάτος, μέλος του ΕΕΤΕ, με αφορμή την επέτειο 50 χρόνων καλλιτεχνικής δημιουργίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό (1973-2023).
Την επιμέλεια της έκθεσης με τίτλο: “Ονειρογραφήματα…Η Αλληγορία” και την διοργάνωση των πολιτιστικών δρωμένων, υπό την αιγίδα του Ελληνογαλλικού Συνδέσμου, είχε η εικαστικός-εκπαιδευτικός κ. Αργυρούλα Pappas- Τσιώτα, μέλος του ΕΕΤΕ.
Οι ζωγραφικοί πίνακες του Κώστα Ευαγγελάτου με αναδυόμενες εκφραστικές μορφές προσώπων σε νεφελογραφικά πεδία εντυπωσίασαν τους φιλότεχνους.
Η ιστορικός τέχνης Ευαγγελία Νάκα ανέφερε σχετικά σε κείμενο της:
«Σε ποιους ορίζοντες ανοίγεται το ζωγραφικό έργο όταν ανοικειώνει τις οπτικές μας προσδοκίες; Αυτό το θεμελιακό όσο και ανεξάντλητο ζήτημα φαίνεται να συνιστά έναν από τους κύριους άξονες της πενηντάχρονης δημιουργίας του Κώστα Ευαγγελάτου, όπως είδα στις αναδρομικές εκθέσεις του στο Espace Jano, Centre De Sevres στο Παρίσι το 2017, στο Μουσείον της Πόλεως των Αθηνών – Ίδρυμα Βούρου-Ευταξία το 2018, στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά το 2019 και στο Νομισματικό Μουσείο Αθηνών το 2022.
Το πρόσωπο στη δουλειά του στοιχειοθετείται περισσότερο ως μια βασική δομή, αρχετυπική όσο και σύγχρονη, προερχόμενη από ένα υπερχρονικό, ανιστορικό ορίζοντα. Ακόμη και τα σύμβολα που συνοδεύουν την εκάστοτε φυσιoγνωμία, όπως τα κιονόκρανα, φαίνεται περισσότερο να συντονίζονται με την αρχαιοπρέπεια των μορφών και να υπερτονίζουν την εμβέλεια τους στο χρόνο και στο χώρο, χωρίς να επιδιώκουν απαραίτητα την παραπομπή στην αντίστοιχη ιστορική περίοδο. Η επιλογή του ιωνικού στοιχείου με τις καμπύλες γραμμές εξυπηρετεί, μάλλον, αποτελεσματικότερα την απόδοση μιας κομψής, αενάως κινούμενης ατμόσφαιρας. Ο καλλιτέχνης υπερβαίνει, με την διάσταση που δίνει σε αυτές τις προσωπογραφίες, την απόδοση ενός μονοδιάστατου υποκειμενισμού και την έμφαση στην ατομικότητα.
Απεναντίας, οι υπαινικτικές, γραμμικές προσωπογραφίες του εναγκαλίζουν και δύνανται να εμπεριέξουν ταυτιστικά το πρόσωπο κάθε θεατή με τρόπο που τις καθιστά διαχρονικά ενεργές, αλλά και μόνιμα παρούσες, εφόσον δεν απολιθώνονται στους κόλπους ενός σαφώς προσδιορισμένου χώρου. Πρόκειται για διαυγή πρόσωπα τα οποία διαφαίνονται μέσα από ένα πυκνό πλέγμα συμβόλων ή αφαιρετικών διάσπαρτων μορφών διατηρώντας άρρηκτη συμφυΐα μαζί τους. Είναι πρόσωπα κατασκευασμένα από το υλικό του κόσμου, του αχανούς, και αστείρευτου σε πλούτο σύμπαντος, το οποίο φαίνεται ταυτόχρονα να ενοικούν, ενώ φέρουν μία έκφραση κατάφωρης αρμονίας.»
