Σε ποιά ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε;
Από μικρή γράφω, πριν ακόμα περπατήσω. Είχα κάνει όλα τα τετράδια που έβρισκα με συνεχόμενες έλικες….
Αρχικά στην εφηβεία έγραφα σκέψεις αλλά παρατήρησα ότι κατά περίεργο τρόπο αυτές είχαν ομοιοκαταληξία μερικές φορές. Διάφορα έντονα στρεσογόνα ή ιδιαίτερα ευχάριστα γεγονότα στην ζωή μου μου δημιούργησαν το έναυσμα να γράψω ακόμα περισσότερο…
Poem: Stamatina Vathi
17-7-2017
Έκανα ένα πέπλο με αστέρια για να δέσω στα μάτια,
χώμα από τη γη της χαμένης αθωότητας την ψυχή
και έστειλα ένα περιστέρι, φλόγα από αίμα να μου βρει.
Είναι ξερή αυτή η γη.
Τα δάκρυα στέγνωσαν στον καυτό τον ήλιο,
η καρδιά έπαψε απεγνωσμένα να χτυπά,
ρίζες βαθιές οι άσχημες σκέψεις,
ζητούσαν εκδίκηση χωρίς απονιά.
Αίμα σταγόνα στο χώμα επάνω,
ένας αετός ψηλά να πετά,
αίμα, χώμα, χέρια στης γης το γιόμα,
μια ψυχή συθέμελα τρανταζόταν δυνατά.
Φώναξε, φώναξε με πυγμή ανέμου,
σήκωσε τυφώνα δυνατό,
πάρε με μια κραυγή τον εχθρό,
αυτόν που με έκανε να πληγωθώ.
Δείξε, δείξε σημεία,
δείξε φαινόμενα και οιωνούς,
τράνταξε τράνταξε τα φύλλα,
δώσε γη και ουρανούς.
Δώσε κυκλώνες, δώσε καταιγίδες,
άφθονο να τρέχει το νερό.
Δώσε θάλασσα αγριεμένη,
δώσε αντάρα , δώσε κεραυνό.
Χώμα στο χώμα, σάρκα, ψυχή.
Ζωή δάκρυ, μια κόρη σας αναζητεί.
Φωνάζει, φωνάζει πολύ.
Ψυχή, καρδιά, Φωνή, Ιακχή δυνατή.
Αλαλαγμοί.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν τη συγγραφή;
Για εμένα είναι έκφραση όχι έμπνευση.
Θα καθίσω και θα γράψω ό,τι με απασχολεί ή με εκφράζει εκείνη την στιγμή. Όπως τρέχει το νερό από μια πηγή.
Για εμένα γραφή ίσον ζωή.
Ποίημα: Stamatina Vathi
Μέσα σε δρόμους της φωτιάς…
2-6-2016
Μέσα σε δρόμους της φωτιάς και μονοπάτια της μοναξιάς,
έβαλλα σε πόλεμο τον νου και σε καταδίκη του ουρανού.
Κόκκινα του πάθους τα φιλιά, μα πού είναι μακρινά,
σε καράβια αλαργινά και ακριβοθώρητα φευγιά.
Αχ ουρανέ μου πορφυρέ, λατρεμένε και ονειρικέ,
δώσε μου μια σκούνα με πανιά και άνεμο κάνε τα πουλιά.
Έχω μια αγάπη του παραμυθιού, πάνω στα αστέρια του Θεού,
ένα φεγγάρι να τραγουδά και η γη να με ταρακουνά.
Στην στράτα των ποιητών, των γαλαξιών και των θεών,
μέσα σε πορφυρόλαμπρα ατιά και αετοπύρινα φιλιά,
είδα έναν ήλιο φωτεινό να μου γελά με την καρδιά,
να με αγκαλιάζει δυνατά, να με νανούριζει θαλασσινά.
Τα κύματα να μου τραγουδούν για την αγάπη να μιλούν.
Η αστραπή στην ματιά και η βροντή στη μιλιά.
Ένας κόσμος μια ματιά όλη η ζωή για δύο φιλιά,
μέσα στου δικού μου την αγκαλιά.
Φεγγάρι την στράτα φώτισε, δώσε μου γλύκα στην ψυχή,
φτερά στους ώμους της ζωής και ονειρόσκονη φυγής.
Φλόγα και πάγος τρομερός, ο αναπάντεχος ξεσηκωμός,
στου ωκεανού την θωριά και του ουρανού την ομορφιά.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας;
Να με χαρακτηρίσω δεν μπορώ…
Ποίηση : Stamatina Vathi
Πόσο αντίθετοι…..
28-3-2016
Πόσο αντίθετοι, διαφορετικοί είμαστε,
αλλά συνάμα και συμβατοί.
Είσαι η γη, τόσο σταθερός,είμαι το νερό.
Είσαι ο αέρας, τόσο δυνατός, είμαι η φωτιά!!
Νερό και φωτιά μέσα μου.
Τόσο αντιδραστική και αντισυμβατική είμαι.
Νόμιζα ότι θα με καταλάβεις.
Θέλω να σου βγάλω την τρικυμία μου,
τον χειρότερο εαυτό μου, να σε κάνω να φύγεις
γιατί φοβάμαι, φοβάμαι μην σε αγαπήσω πολύ.
Θα είμαι διάφανο χαρτί στα χέρια σου
Φλόγα που όμως γίνεται παρανάλωμα πυρός.
Μου έδειξες το αέρινο μέσα σου και ανησύχησα για την φωτιά μέσα μου,
γιατί κατάλαβα ότι σε εσένα θα πω όλα τα μυστικά μου
και εσύ θα καταλάβεις όλες τις αδυναμίες μου.
Χωρίς καμία ασπίδα, κανένα οχυρό να σου αντισταθώ.
Τόσο διαφορετικοί μα τόσο ενιαίοι.
Μέσα στην αγκαλιά σου η καρδιά μου πάλλεται.
Δονείται σε διθυράμβους γεμάτους δύναμη και πάθος,
αγάπη και τρυφερότητα.
Πόσο μικρή και ταπεινή αλλά συνάμα δυνατή και μεγάλη,
εξαιτίας σου.
Μεγάλη γιατί εσύ μου δίνεις δύναμη ζωής,
δύναμη για να ζήσω την κάθε στιγμή στο μέγιστο.
Δυνατή γιατί ακούω πως αυξάνονται οι χτύποι της καρδιάς σου στο άγγιγμα μου.
Θέλω να είμαι μέσα στην αγκαλιά σου, στην θέση μου, εκεί που κανονικά πρέπει να βρίσκομαι..
Αυτά τα δύο στιβαρά χέρια θέλω να με τυλίγουν με ένταση να μου λένε, ΕΔΩ ΕΙΜΑΙ.
Γιατί τα χέρια μιλάνε, η αγκαλιά σου μιλάει
αφού είναι προέκταση της ψυχής σου, της καρδιάς σου.
Πόσο ευχάριστα αισθάνομαι, θεϊκά, αναζωογονητικά,
πατάω τον θάνατο.
Ήμουν χωρίς εσένα το τίποτα, αλλά μέσα στην αγκαλιά σου είμαι το όλα.
Αγάπη μου γλυκιά, σφίξε με.
Δώσε μου ελπίδα ζωής.
Αθάνατο νερό για εμένα η αγκαλιά σου!!
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Τα μελλοντικά μου σχέδια !! …. Να γράφω…
Ποίημα: Stamatina Vathi
Κάθε δάκρυ της γαλάζια σταγόνα….
10-8-2016
Κάθε δάκρυ της γαλάζια σταγόνα,
να γίνεται ένα με του ανέμου το χρώμα.
Να περάσει θάλασσες, βουνά και κάμπους,
να αναρωτιέται τι είναι ψέμα, αλήθεια ή λάθος.
Να παρασέρνει τριαντάφυλλα της αγάπης,
να τα φυλακίζει στου ουρανού το χρώμα,
σε κάθε σταγόνα να τα κάνει δικά της,
είναι διαμάντια από την καρδιά της.
Να αποζητά να τον κοιτάξει βαθιά στα μάτια,
να βυθιστεί μαζί τους, να φτάσει στης ψυχής του τα κομμάτια.
Να καταλάβει την αλήθεια που λένε,
ώστε τα μάτια της να πάψουν να κλαίνε.
Μπορεί από αυτά που κάνει να την χάσει,
αλλά θα είναι αργά γιατί η καρδιά της θα έχει σπάσει.
Θα έχει πετάξει πάνω σε ουρανούς,
θα έχει διασχίσει ωκεανούς.
Θα είναι δύο ξένοι σε παράλληλους κόσμους και δεσμούς.
Το κύμα θα έχει σκίσει,
να της θυμίζει το ψέμα, την προδοσία,
την αλμυρή από το δάκρυ γευσιγνωσία.
Μόνο τα γαλάζια τριαντάφυλλα θα θυμάται,
Θα τα έχει μαζί της όταν λυπάται.
Του έδωσε στα χέρια του την καρδιά της όλη,
την πίστη της, την ελπίδα της, το κεφάλι της να της το στηρίξουν οι δυο του οι ώμοι,
θέλησε να αφεθεί στην αγκαλιά του,
να χαθεί μέσα στα ολογλυκα φιλιά του.
Τώρα αυτή είναι μες του αιθέρα τα χάδια,
να τις δείχνει τα μυστικά του, να της προσφέρει της λήθης το νερό από τα μυστήρια του.
Και αυτός χαμένος μες στην συνήθεια θα την θυμάται
αλλά θα νομίζει ότι βγήκε από τα παραμύθια.
Βιογραφικό.
Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Ασπρόπυργο Αττικής. Σπούδασε Χημικός στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
Εργάστηκε σε φροντιστήρια δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Λατρεύει τη φύση, της αρέσουν οι τέχνες και ασχολείται με την ποίηση και με παιδικά παραμύθια σε ποιητική μορφή.
Συμμετείχε με τέσσερα ποιήματά της στο ανθολόγιο σύγχρονης ποίησης, “Ποιητικά Ίχνη” ΕΚΔΩΣΕΙΣ ΆΛΛΩΣΤΕ, 2017 και διατηρεί προσωπικό ιστολόγιο με τμήματα του έργου της, στην ηλεκτρονική διεύθυνση
Ποίημα : Stamatina Vathi
Είναι απατηλό το δάκρυ…
Είναι απατηλό το δάκρυ γλυκιά μου Αφροδίτη…
Όπως κατεβαίνει γλυκό το αίμα στις φλέβες,
σκέψεις, απορίες και φοβέρες γίνονται νούφαρα λιλά
που αρμενίζουνε στην λίμνη του πουθενά.
Και εσύ εκεί καθρεφτίζεις την μοιραία ομορφιά σου,
αναρωτιέσαι το πορφυρό κόκκινο που έχει κρυφτεί στην λάγνα ματιά σου.
Τι αλήθεια, τι ψέμα, τι λόγια της γης καμωμένα,
τι λέξεις αέρινες με ονειρόσκονη στεφανωμένα.
Και το βλέμμα χάνεται στο βυθό της λίμνης,
πάλλεται και δονείται στον κάθε ήχο, στο κάθε γραπτό.
Και ένας Άρης, Αρης πύρινος, καυτός,
να περιμένει ένα σου νεύμα, να γίνει ορατός.
Δάκρυ φιλί, γλυκιά μου Αφροδίτη,
μέσα στης σάρκας τον δυνατό ρυθμό,
καθώς κράζουν τα τύμπανα του πολέμου,
άραγε της Ειρήνης ποιο θα είναι το μερτικό?
Δάκρυ φιλί και ένα πορφυρό σε αγαπώ.
Poem : Stamatina Vathi
Έκανε σεργιάνι η ψυχή,
έκλαψε, δάκρυσε πολύ.
Γεύτηκε της προδοσίας το φιλί,
αλλά αυτή εκεί μάτια φεγγάρια και ουρανοί.
Βλέμμα σαν την πέτρα δυναμικά σκληρό,
καρδιά που δεν μοιράζει ασύστολα το σ’αγαπώ,
φιλί του έρωτα ζωή,
χέρια πουλιά αγκαλιά στου κάθε ορίζοντα την πηγή.
Έχει πληγωθεί, έχει πληγωθεί πολύ.
Θέλει να γευτεί της εκδίκησης την τελική βουλή.
Να δώσει πόνο όπως πόνεσε πολύ,
έφαγε στάχτη και κάρβουνο, φωτιά και λάβα στην ψυχή.
Μαλλιά στο χρώμα της νυχτιάς,
πλεγμένα από το μαύρο βελούδο της βραδιάς,
αχτίδες να της τα στολίζουν με προσοχή,
μάτια στου βυθού της θάλασσας την υπεροχή.
Είναι μια νεράιδα που το μαντήλι της αποζητεί.
Θέλει να ελευθερωθεί να γίνει του αγέρα επαναστατικό πουλί…
Αλλά τον αγαπά αιώνια και αληθινά.
Είναι η μούσα του και ας αυτός μερικές φορές το ξεχνά.
Έχει ιστιοφόρα στην ματιά και τριαντάφυλλα και στάχυα στην καρδιά.
Είναι γεράκι και αετός, δελφίνι της θάλασσας, του ουρανού αρωγός.
Κόκκινο χώμα της σποράς,
νερό που ποτίζει τους κάμπους της ομορφιάς.
Πώς μπορεί να εκδικηθεί??
Να δώσει μαστίγιο και σπαθί σε ότι έχει ερωτευτεί??
Θα πάρει πίσω το μαντήλι της και θα χαθεί…
Πάνω σε θρόνο της μυστικά θα εδραιωθεί…
Είναι μια Βασίλισσα γυναίκα…
Μια νεράιδα,
μια του Ήλιου και του φεγγαριού θυγατέρα
και αυτός θα την αποζητά στην δική του αγκαλιά,
θα την θέλει αιώνια δική του μυστηριακά… ΨΥΧΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ….
Poem : Stamatina Vathi
Ο ήχος από τις κουδούνες χάνονταν στο αέρα.
Γίνονταν ένα με τις μυρωδιές της ιερής γης.
Ένας λαφίτης σέρνονταν πάνω στα χόρτα,
φλισκούνι, ίριδα, φρύγανα και όλα της πλάσης τα πλούτη ασύδοτα είχαν ξεχυθεί.
Οι ελιές ασήμιζαν από το χάδι του ήλιου
και τα βουνά σαν νύμφες στο φως είχαν παραταχθεί.
Πέτρα, πέτρα και χώμα,
ιερές πηγές,
μάρμαρα ηλιοστόλιστα όλο ιστορία
και θάλασσες από τέχνη κεντητές.
Γεράκια και αετοί, περιστέρια να πετούν ελεύθερα με ένα κλαδί στο ράμφος και οι κουκουβάγιες να έχουν γιορτή.
Ένας τσαλαπετεινός το ταίρι του να καλεί και τα μυρμήγκια να ψάχνουν ασταμάτητα για τροφή.
Τα μάρμαρα είχαν φωνή.
Στο ιερό στάδιο ακούγονταν οι ιακχές,
λες και είχαν ξυπνήσει μνήμες από τους αιώνες, δυνατές.
Διαχέονταν από κορυφή σε κορυφή,
σε κάθε ξερολιθιά, σε κάθε ιερή σκηνή.
Έφταναν μέχρι τα σύννεφα και ακόμα πιο μακριά μαζί με τα βελάσματα και την ηχώ από τις θεατρικές τελετές, κόσμος πολύς.
Φωνές, φωνές και αλαλαγμοί, ιερά ειδώλια, λαοί από όλη την γη.
Οι θεατές στον Ασκληπιό έκαναν σπονδή
και η θεά Ήρα από την ψηλότερη κορυφή
έβλεπε την φρυκτωρία που από την Τροία είχε φωτιά να δει.
Το Αραχναίο είχε στολιστεί,
αγριολούλουδα που λικνίζονταν στον αγέρα, αρώματα, νύμφες και μούσες σε χορό με τα κύμβαλα και την φλογέρα σε ένα εκκωφαντικά χαρούμενο παιανισμό.
Τιμή, τιμή και ελιά, λάδι, κρασί, ψωμί από τα χρυσοστόλιστα σιτηρά.
Σπόροι, λουλούδια, καρποί, ξόρκιζαν τον Άδη,
τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα μέσα στου κάμπου το λιβάδι.
Φλόγες χαράς και ταΐσματα για του ιατρού Ασκληπιού τα προικιά.
Βούλιαζε ο τόπος από μέλισσες και πουλιά,
κάθε ράχη, κάθε πετρόχτιστη γέφυρα, κάθε κρήνη είχε καρδιά.
Τραγούδι από την αρχαία Λήσσα κελλαρυστό,
έφτανε μέχρι του Απόλλωνα το ιερό.
Πάνω στην πυραμίδα του Λυγουριού λες και είχαν ξανάρθει οι πέτρες,
κάθονταν οι φρουροί του αρχαίου ιερού.
Η θέα Άρτεμις είχε βγάλει τα τόξα και η φαρέτρα κείτονταν κάτω,
πάνω στις πορφυροστάλαχτες παπαρούνες και τα άγρια χόρτα.
Ω Ασκληπιέ εσύ, πορφυρόλαμπρε ιατρέ, φύλακα της ζωής!!
Πιάνω το χώμα το ιερό, ακούω τον αγέρα τον μακρινό, νιώθω την φωτιά από την ψυχή, αισθάνομαι το νερό που ρέει κάτω από την γη.
Νιώθω την βροχή πως πέφτει από ψηλά,
από του αιθέρα τα μακρινά ιερά,
πως χαϊδεύει την σάρκα και την ψυχή,
πως δίνει ελπίδα, ίαση, θάρρος για μια νέα αρχή.
Μυρίζει άγρια μέντα και μυρτιά και τα αγριολούλουδα έχουν ετοιμάσει όλα τα γιατρικά.
Η μάνα γη έχει γιορτή
και ο ηλιοστόλιστος ουρανός έχει γίνει φωτεινός ακόμα πιο πολύ.
Η ζωή, η ζωή έχει ηλιοστάλαχτα στολιστεί
και οι τέχνες χαίρονται αυτό το σκίρτημα για νέα αρχή.
Poem: Stamatina Vathi
The whispering of the silent thieves…
The whispering of the silent thieves,
playing with the leaves and trees,
creatures making noise,
an owl with a strange sound in her voice,
hearing the wind, screaming to assist.
I see a man looking for his lovers smile.
Oh! Such a beautiful knight.
He is the spirit of the glorious night.
The man of December lives.
The guidance of the winter season,
the north wind reason.
So calmly noise, they are preparing for cold
and silent invasion of the winter troll and renovation.
The circle of the seasons goes on, as an expectation.
It’s the time that stars are so bright,
they are giving with a moon a big fight,
who will sparkle more,
to give the night a tremendous, mysterious light.
A nightingale plays music,
hearing a woman’s tenderness laugh so abusing.
She is the princess of the Knight,
the reason of the life in his eyes.
The one and only lady of the winter nights,
the woman who rules his heart,
who has his soul parts.
His mind in her hands and his heart in her heart.
North pole wind and cold breathtaking spirit,
winning the bet of the unfinished life, the beginning.
Drops of blood at the end.
She will betray him,
she will be the destroyer to their loves unfinished nest.
Drops of blood and cries,
like rain of the November’s nights.
Oh my beautiful knight don’t cry.
Life is go on.
A real princess is here,
an Afrodite’ s child waiting for your love.
Sun, moon and the bad boy Ixion
be the helpers of your heart and light.
Don’t cry.
The pain will leave.
Smile.
