Η Σμαραγδή Μητροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αρχαία Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ στη Mεγάλη Βρετανία. Υπηρετεί στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Είναι, επίσης, διπλωματούχος Δημιουργικής Γραφής (Diploma in Creative Writing) του Κολεγίου Writers’ Bureau (Manchester, UK), ενώ έχει παρακολουθήσει μαθήματα θεατρικής γραφής στο Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου και σκηνοθεσίας στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού. Eίναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (ΠΕΛ), της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας και της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Συγγραφέων Πέντε Ηπείρων (ΕΕΛΣΠΗ). Έχει τιμηθεί με το βραβείο Λογοτεχνίας του Φανταστικού Larry Niven (Α΄βραβείο στην κατηγορία «Φαντασία»). Από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ κυκλοφορούν τα βιβλία της: «Πριν ο ήλιος δύσει» (θεατρικό), «Μια στιγμή, μια αιωνιότητα μονάχα» και «Ήχοι στη σιωπή». Μοιράζει την αγάπη της εξίσου στη διδασκαλία και στη συγγραφή ιστοριών.
Επικοινωνία: www.facebook.com/smaragdi.mitropoulou
[email protected]
Τελευταίο Γράμμα
Αγαπημένε μου,
Ξημερώνει σε λίγο, μα οι δείχτες του ρολογιού σαν να ‘χουνε κολλήσει. Κι είναι καιρός τώρα που μιλώ μοναχά με τη σιωπή σου. Όσο κι αν προσπαθώ, είναι σαν να πέφτω επάνω σε τοίχο.
Άκου πόσο δυνατά βουίζει ο άνεμος απόψε! Έφερε ως την πόρτα σου ένα κομμάτι χαρτί, ζαρωμένο… γεμάτο μ’ εκείνες τις λέξεις που ίσως ποτέ δεν διάβασες… ούτε ένιωσες. Πολλές φορές ήρθε η αγάπη μου να σου χτυπήσει το παραθύρι! Απόκριση καμιά! Κι εγώ παλεύω να σφαλίσω την ψυχή μου και να μαζέψω τα κομμάτια… μήπως και λυτρωθώ από την ανάμνηση ενός ονείρου που κράτησε τόσο λίγο… από την ανάμνηση ενός ονείρου που ίσως δεν το είχα ποτέ.
Σήμανε μεσάνυχτα! Σχίζεται το πέπλο που χωρίζει το σήμερα απ’ το αύριο. Στέκομαι στη γωνία, στο σκοτάδι. Μου είναι γνώριμες οι σκιές… η σκιά η δική σου. Μια ματιά σου περίμενα, ένα τόσο δα χαμόγελό σου να με αναστήσει… μια συγνώμη που θα μου έδινες για να με λυτρώσει.
Μια σταγόνα… πολλές σταγόνες βροχής αρχίζουν να πέφτουν.
«Μη φύγεις, μη μ’ αφήσεις!» σε ικέτευα… τότε… μα…!!
Στείλε μου μοναχά ένα φιλί τελευταίο για συγχώρεση… κι η ψυχή μου θα το νιώθει, καθώς σαν γλάρος πάνω απ’ τις θάλασσές μας θα ταξιδεύει.
Και πάλι, νοερά, πάλι σε σένα θα επιστρέφω..
Πόσο σ’ αγάπησα, μονάχα οι θεοί γνωρίζουν… και πόσο σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ πέρα απ’ το χώρο και το χρόνο… ακόμα κι όταν πια δεν θα υπάρχει ουρανός.
Ζωή μου, καληνύχτα!
