Παρασκευή Ανεβλαβή – Ευαγγελία Γατσωτή: «Όταν η δύναμη των νέων γίνεται τέχνη»

Συνέντευξη στο δημοσιογράφο Θάνο Ξάνθο

Μία φιλία από το σχολείο, αλλά και μετά από αυτό, καταλήγει σε μία σύμπραξη τέχνης και πολιτισμού. Δύο κοπέλες της νέας γενιάς, με γνώμονα την αγάπη τους για δημιουργία αλλά και το θέατρο, ενώνουν τα δυνάμεις τους και εξελίσσονται στον κόσμο της θεατρικής γραφής.

Η Παρασκευή Ανεβάβή και η Ευαγγελία Γατσωτή μου μιλούν για την γνωριμία τους, τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, τις επιθυμίες και τα όνειρά τους. Σε μία εποχή που μας διακατέχει η μαυρίλα, η ασυνέπεια και η επιφανειακή διάσταση των πραγμάτων, οι νέοι μπορούν να κάνουν ξεχωριστά πράγματα!

Καλησπέρα Ευαγγελία και Παρασκευή. Πείτε μου με λίγα λόγια ποιες είστε σαν να συστήνεστε στο αναγνωστικό κοινό.

Π.Α. : Εγώ είμαι η Παρασκευή Ανεβλαβή (ή και Βιβή) και είμαι 25 ετών. Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Νάξο. Σε ένα πολύ μικρό χωριό λίγο έξω απ’ το κέντρο της Νάξου. Αν και μου αρέσει πολύ η πόλη, δε ξέρω αν θα άλλαζα (για μόνιμα) την ηρεμία του βουνού με τη φασαρία της μεγαλούπολης. Είναι ανάλογα με τι θα ήθελα σε κάθε φάση της ζωής μου. Είμαι ένας αρκετά μοναχικός άνθρωπος, ίσως και αυτός να ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω. Γιατί ήθελα να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα μου με έναν τρόπου που θα μπορούσε να τα ακούσουν και άνθρωποι σαν εμένα. Πράγματα που θα ήθελα( ή θα έπρεπε) να ξέρει κάποιος για ‘μένα είναι ότι είμαι καλή ακροάτρια, λατρεύω όλα τα είδη της τέχνης, αν και δεν έχω ασχοληθεί με όλα (μόνο με χορό, ζωγραφική, μουσική, ποίηση, λογοτεχνία, συγγραφή θεατρικών έργων, υποκριτική και αρχιτεκτονική). Σπούδασα αρχιτεκτονική και διακόσμηση, υποκριτική, συγγραφή θεατρικού κειμένου και σεναρίου, τέλος σε λίγους μήνες θα τελειώσω και τις σπουδές μου πάνω στην εγκληματολογία. Σαν άνθρωπος δε θα πάψω ποτέ να παλεύω και να αγκαλιάζω. Αυτό αξίζει σε κάθε πλάσμα.

Ε.Γ.: Έχοντας μια ασταθή εικόνα εαυτού και μην πιστεύοντας ακριβώς στην έννοια του εαυτού ως κάτι συμπαγές και αναλλοίωτο (κάηκα πολύ νωρίς από διαβάσματα φιλοσοφίας), το να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, μου είναι γενικά δύσκολο. Παρόλα αυτά, σύμφωνα με τα βιογραφικά μου, θα πω συνοπτικά: Με λένε Ευαγγελία, σπούδασα θεατρολογία και είμαι θεατρική συγγραφέας.

Πώς γνωριστήκατε;

Π.Α.: Σαν άνθρωπο, την ήξερα φατσικά από πάντα. Ήμουν τρίτη λυκείου και το σχολείο μας αποφάσισε να εντάξει στις δραστηριότητες του και το θέατρο. Έτσι ξεκινήσαμε να μετέχουμε σε έναν τοπικό ερασιτεχνικό θίασο. Θυμάμαι ακόμα τα τρία αυτά μονόπρακτα που είχαμε κάνει και το ρόλο που είχε η Ευαγγελία εκεί. Θυμάμαι που την είχε βάλει να «κόβει» τις βλεφαρίδες από ένα άλλο κορίτσι (γελάει). Μετά, εγώ έφυγα για σπουδές στην πρώτη μου σχολή. Δεν είχαμε γίνει ακόμα «φίλες» τότε. Και η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι πως ακριβώς ήρθαμε πιο κοντά. Ελπίζω να θυμάται η Ευαγγελία (γελάει). Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι εκείνη με βοήθησε να ξεκινήσω διαδικτυακά μαθήματα υποκριτικής (μέσα στην πρώτη καραντίνα) και έπειτα με παρότρυνε να δώσω εισαγωγικές για τη σχολή πυροδότησης θεατρικής γραφείς που ήταν στο θέατρο Πορεία, όπου είχε τελειώσει κι εκείνη ήδη.

Ε.Γ.: Αποφοιτήσαμε/επιβιώσαμε από το ίδιο Λύκειο (γέλια). Η Βιβή είχε καθηγητές τους γονείς μου. Είναι και οι δύο φιλόλογοι. Τους διάβαζε ενίοτε και πρωτόλειά της εντός τάξης. Όντως, γνωριστήκαμε στη θεατρική ομάδα του Λυκείου όταν εγώ πήγαινα πρώτη και εκείνη τρίτη. Η ερμηνεία μου ως provincial ψαλιδοχέρης στην παράσταση εκείνης της χρονιάς, πράγματι άφησε εποχή. Τόσο-που δεν ξανάπαιξα. (γέλια) Όχι εντάξει, ξανάπαιξα. Με τα νεύρα των θεατών. Ακόμα το κάνω.

Η φιλία μας προέκυψε ωστόσο μετά το σχολείο. Έχω την εντύπωση ότι ξεκινήσαμε να επικοινωνούμε με αφορμή το draft ενός μυθιστορήματος που μου είχε στείλει. Από τότε, συμπορευόμαστε κάπως στη συγγραφή.

Μου αρέσει πολύ να είμαι ο motivator στις ζωές ανθρώπων που θέλουν να ασχοληθούν με την τέχνη. Αν είχα τα μέσα, θα το έκανα πολύ πιο φαντασμαγορικά, θα εμφανιζόμουν και σε όνειρα και τέτοια.

Ανήκετε στη νέα συγγραφική γενιά. Πώς προέκυψε αυτό στη ζωή σας;

Π.Α: Ξεκίνησα να γράφω στα δεκαπέντε μου. Αρχικά σε ένα τετράδιο καταγράφοντας συναισθήματα και έπειτα να πήρα όλα αυτά και τα έβαλα στο πρώτο μου μυθιστόρημα. Κάπως έτσι συνέχισα για αρκετά χρόνια μέχρι που η πολύ καλή μου φίλη πλέον, η Ευαγγελία, μου είπε να γράψω το πρώτο μου θεατρικό έργο. Έτσι δημιουργήθηκε το «ΟΥΡΑΝΙΑ» και ακολούθησαν άλλα εικοσιτέσσερα θεατρικά έργα μέχρι σήμερα, μαζί με ταινίες (μικρού και μεγάλου μήκους), σειρές και την ποιητική συλλογή μου όπου εκδίδεται μέσα στον επόμενο μήνα.

Ε.Γ.: Νομίζω κατάλαβα απλώς ότι παραείμαι εσωστρεφής και ίσως -σε έναν κόσμο που κυριαρχεί το pretty privilege- όχι και τόσο ευπαρουσίαστη για να παίζω. Και έψαχνα άλλους τρόπους για να εκφραστώ. Αυτή μου η αναζήτηση συνέπεσε με το ξεκίνημα της Σχολής Πυροδότησης Θεατρικής Γραφής τότε στο Πορεία-τώρα συνεχίζει τη δράση της στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης- και έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια.

Και μάλιστα θεατρική γραφή. Πόσο εύκολο είναι αυτό;

Π.Α.: Είναι αρκετά δύσκολο να φτιάχνεις έναν κόσμο απ’ την αρχή και μέσα του να πρέπει να εντάξεις πρόσωπα και καταστάσεις ίσως τόσο ξένα με τη δική σου καθημερινότητα. Προσωπικά επηρεάζομαι αρκετά απ’ τα πάθη των χαρακτήρων που δημιουργώ. Κλαίνε, κλαίω. Γελάνε, γελάω. Γι’ αυτό ίσως κάθε ένας τους έχει ένα κομμάτι απ’ τη ψυχή μου μέσα του. Όσο κακός ή καλός κι αν είναι ο χαρακτήρας. Έχω επιλέξει να αγγίζω πιο ευαίσθητα θέματα, όπως είναι ιστορίες από αληθινά εγκλήματα. Πάντα με σεβασμό και αγάπη προς τα θύματα και τους ανθρώπους που δε θα πάψουν ποτέ να πονάνε γι’ αυτές τις ιστορίες.

Ε.Γ.: Για μένα πολύ πιο οικείο από την πεζογραφία. Με αφορά πολύ περισσότερο ο προφορικός λόγος και νιώθω ουσιαστικά πιο πολύ διαλογίστας παρά συγγραφέας. Είναι δύσκολο από την άποψη ότι δεν είναι μια δουλειά nine to five, οι ήρωές σου δεν παύουν ποτέ να σε απασχολούν. Αποκτάς έναν φετιχισμό με τις λέξεις και τις αφηγήσεις, ο οποίος δε σε αφήνει να «ακούσεις» τίποτα πια σαν αμέριμνος ακροατής.

Το πιο δύσκολο βέβαια, για τους ανθρώπους που δεν έχουμε άλλη πηγή εσόδων είναι να μπορείς να βιοποριστείς από αυτό -χωρίς κατάφορες παραβιάσεις του εαυτού σου και του έργου σου- ειδικά στην Ελλάδα, όπου τα επαγγελματικά δικαιώματα του θεατρικού συγγραφέα είναι πολύ πιο πίσω και από αυτά του ηθοποιού, για τα οποία δικαίως άνοιξε τον προ-προηγούμενο χειμώνα η δημόσια συζήτηση με αφορμή τους αγώνες εναντίον του Π.Δ. 85/2022.

Μέσα στην επόμενη χρονιά, σχεδιάζουμε με την κολεκτίβα θεατρικών συγγραφέων «Χερμέλ», της οποίας είμαι κομμάτι, να διοργανώσουμε ένα φεστιβάλ ορατότητας θεατρικής γραφής προκειμένου να συζητηθούν ανοιχτά διάφορα ζητήματα του κλάδου και να πραγματοποιηθεί-πέρα από μία δημιουργική καλλιτεχνική ώσμωση μεταξύ μας- και ένας ουσιαστικός διάλογος με την πολιτεία και τους φορείς.

Μιλήστε μου για τα έργα σας που θα ανέβουν στο σανίδι και τα συναισθήματά σας.

Π.Α.: 25 Οκτωβρίου κάνει πρεμιέρα στο θέατρο κύκλος, στα Ιωάννινα, το θεατρικό έργο μου με τίτλο «Χάρτινος Τίγρης» απ’ την εταιρία παραγωγής Ison Theatrical Projects σε σκηνοθεσία του Απόστολου Τζίμα και ηθοποιούς τους Γεωργούλας Παναγιώτης, Δημητρίου Χρήστος και Κράβαρης Γιάννης. Η παράσταση θα ξεκινήσει απ’ τα Ιωάννινα, αλλά θα πάει και σε θέατρα στις: Άρτα, Πρέβεζα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Νάξο μέσα στο 2024-2025. Πάντα σε συνεργασία με την ίδια εταιρία παραγωγής, θα ανέβει άλλο ένα έργο μου σε θεατρική σκηνή στην Αθήνα με τίτλο «LsD», το Φεβρουάριο του 2025 σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Λιαρόπουλου και με μια εξαιρετική ομάδα ηθοποιών να το αγκαλιάσει. Ένας ακόμα θεατρικός μονόλογος, πάλι βασισμένος σε αληθινή ιστορία που έγινε στην Ελλάδα πριν, περίπου, σαράντα χρόνια θα πάρει ζωή στο θεατρικό σανίδι απ’ τη δεύτερη θεατρική σεζόν του 2025. Μια ιστορία που συγκλόνισε την Ελλάδα και έκανε τις γυναίκες (ξανά) να κλειστούς στα σπίτια τους, φοβούμενες για τη ζωή τους.

Ε.Γ.: Πραγματικά σε αυτή τη δουλειά, παλεύει κανείς να μη φανεί μυθομανής από την πληθώρα των projects που ανατίθενται, ξεκινούν, ακόμη και ανακοινώνονται αλλά τελικά δεν ολοκληρώνονται λόγω ποικίλλων συνθηκών. Οπότε, στα σίγουρα έχουμε το έργο μου «κόκκινες γραμμές ή λέξεις που κάνουν τζιζ» στο θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Αγγελικής Γκιργκινούδη από 20/01 με τους Βασίλη Αουάντ, Μυρτώ Παπαρρηγοπούλου και Zeraw. Φέτος συναντιέμαι με την πολυπολιτισμική ομάδα Vice Versa και είναι πραγματικά μια ευτυχής συγκυρία.

Το Νοέμβριο θα έχουμε την πρεμιέρα του έργου μου «ο Γιάννης το βούδι» στο θέατρο Act της Πάτρας, σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Λιαρόπουλου. Η παράσταση θα έρθει στην Αθήνα, το Γενάρη για να φιλοξενηθεί στο υπόγειο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης και στόχος μας είναι να ταξιδέψουμε την ιστορία αυτού του εγκλήματος μίσους όσο πιο μακριά μπορούμε.

Ακόμη, το έργο μου «η playlist μιας faultless μητρότητας» θα παρουσιαστεί με τη μορφή θεατροποιημένου αναλογίου στο πλαίσιο του συμπεριληπτικού Nevronas Festival στις 9/11 στην Τεχνόπολη σε σκηνοθεσία -και πάλι-Παναγιώτη Λιαρόπουλου, ενώ αναμένεται η κυκλοφορία του από τις εκδόσεις Άνω Τελεία.

Η εταιρία παραγωγής Ison Theatrical Projects θα αναλάβει επίσης, από το επόμενο έτος, το ανέβασμα του πρώτου μου έργου, «Νυχιάνγκ», σε πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδα. Κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα.

Κυριαρχεί και στα έργα και των δυο σας, η κοινωνική κατακραυγή, το συναίσθημα αλλά και ο άνθρωπος. Είναι αυτά τα στοιχεία ικανά να προσελκύσουν το φιλοθεάμον κοινό;

Π.Α: Προσωπικά θα πω αυτό που είπα και στο ανέβασμα του πρώτου έργο μου, «ΕΝΑ ΜΗΔΕΝ ΤΕΣΣΕΡΑ», όποιος θέλει και αντέχει να ακούσει την αλήθεια θα έρθει. Τα έργα που θα ανέβουν αγγίζουν τις πιο λεπτές ευαισθησίες κάθε ανθρώπου, είτε είναι φανερές είτε όχι. Περισσότερο απ’ το να αντέξει να ακούσει ο θεατής, είναι να θέλει. Μόνο έτσι θα πάρει κάτι φεύγοντας. Ίσως ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ένας και μοναδικός και πως δεν έχει κανένας δικαίωμα να προσβάλει, να βλάπτει, να πονάει σωματικά και ψυχικά κάποιον άλλον.

Ε.Γ.: Το «φιλοθεάμον» κοινό προσελκύεται και με πολύ λιγότερα θα πω εγώ. Εντάξει, η γραφή είναι μια ανάγκη πρωτίστως. Γράφουμε για να μην αυτοδικήσουμε, για να μην τρελαθούμε… Αν το προϊόν της συγγραφής μας αφορά και ένα μέρος του κοινού, έχει καλώς. Και αυτό δεν το λέω για να ακυρώσω την απεύθυνση, εννοείται όλ@ όσ@ γράφουμε έχουμε πάντα στο μυαλό μας ένα νοερό κοινό. Θέλω να πω απλώς ότι η στόχευσή μας είναι να συνδιαλλαγούμε μαζί του, όχι να ακρωτηριαστούμε καλλιτεχνικά για να προσαρμοστούμε στις επιταγές του.

Πιστεύετε στη δυναμική της νέας καλλιτεχνικής γενιάς όπως εσείς;

Π.Α: Σίγουρα ναι! Νιώθω ότι έχουμε τόσο δυνατή φωνή που αν θέλουμε μπορούμε να τραντάξουμε τον κόσμο. Να ξυπνήσουμε νεκρούς και να ανοίξουμε μάτια και αφτιά. Το μόνο που πρέπει, είναι να έχουμε πίστη και δύναμη. Πίστη στον εαυτό και τις δυνατότητες μας και δύναμη σε αυτές. Κάθε συγγραφέας, ηθοποιός, μουσικός και κάθε είδους καλλιτέχνης μπορεί να το κάνει αυτό αρκεί να το θέλει. Να δημιουργεί για ψυχές και όχι για τσέπες.

Ε.Γ.: Πολύ. Και χωρίς να εμπλέκεται το -εν πολλοίς υποκειμενικό- καλλιτεχνικό κριτήριο. Δηλαδή μου φτάνει και μου περισσεύει το ότι συνομήλικ@ μου (ευρύτερα Zillennial) καλλιτέχν@ υπάρχουν (βασικά), δημιουργούν και προσπαθούν να λυτρώσουν την εποχή τους. Πιστεύω χρειάζονται περισσότερες κινηματικές δράσεις καλλιτεχνών στις οποίες η διαφορετική αισθητική δεν θα αποτελεί αιτία διάσπασης.

Έχουμε ανάγκη το ένα το άλλο γιατί όσο κερδοφόρα κι αν είναι μία συνεργασία με καλλιτέχνες μεγαλύτερης ηλικίας, δεν μπορεί να συγκριθεί με την γάργαρη δημιουργία που προκύπτει μεταξύ ανθρώπων που έχουν τις ίδιες αναφορές, έχουν ζήσει τις ίδιες ιστορικές συγκυρίες, μιλούν τέλος πάντων την ίδια πολιτισμική γλώσσα.

Μιλάω για αυτή τη συνθήκη όπως την έχω ζήσει μέσα από τη συνεργασία μου με τον Παναγιώτη Λιαρόπουλο, που πάντα καταφέρνει να εικονοποιήσει και την πιο θεωρητική αφηρημένη κουλή ιδέα που έχω στο κεφάλι μου ή να μπαλώσει έντεχνα, με τη σκηνοθεσία του, τα συγγραφικά μου λάθη.

Ποιοι οι προσωπικοί αλλά και επαγγελματικοί σας στόχοι;

Π.Α.: Επαγγελματικός μου στόχος… να συνεχίσω όπως τώρα και με περισσότερη ενέργεια και δύναμη. Και κάποια στιγμή να γράψουμε μαζί με την Ευαγγελία ένα έργο. Να ενώσουμε τον τρόπου που βλέπουμε τον κόσμο και να φτιάξουμε κάτι νέο.

Όσο για τους προσωπικούς στόχους, αυτό που θα ήθελα είναι να είμαι ήρεμη και χαρούμενη. Με τους γονείς και τον αδελφό μου, τους φίλους και ό,τι άλλο όμορφο μου φέρει η ζωή.

Ε.Γ.: Ε φασαία είμαι, είμαι λίγο “wherever it takes me I’m down for the ride”. Δεν κάνω εύκολα μακροπρόθεσμα σχέδια. Θα ‘θελα να συνεργαστούμε με την Παρασκευή. Να πειράξω κάποιο ήδη υπάρχον έργο της ιδανικά.

Γενικά μου αρέσει πάρα πολύ η σάτιρα. Θα ‘θελα να μπορώ να ασχοληθώ με αυτήν πιο απενοχοποιημένα. Ίσως θα ήθελα να κάνω και ένα έργο μου κόμικ, επειδή αρχίζω σιγά σιγά να πείθομαι ότι δεν πρόκειται να ανέβει αλλά και επειδή μου αρέσει πάρα πολύ σαν δομή λόγου.

Είμαι σε μία φάση που θέλω να κάνω μια στροφή προς τις κοινωνικές επιστήμες στις σπουδές μου και να αρχίσω να σκέφτομαι το θέατρο πιο κοινωνικά, πέρα από τα στυλιζαρισμένα όρια της πρόβας και της παράστασης. Είναι μια μετάβαση που γίνεται σταδιακά και την απολαμβάνω.

Συμβουλεύεστε η μία την άλλη για σκέψεις, ιδέες κλπ. Πάνω στην δουλειά σας;

Π.Α.: Πάντα της στέλνω τα έργα μου να μου πει τη γνώμη της. Νιώθω ότι επειδή γράφουμε διαφορετικό είδος μπορεί να μου δώσει μια πιο καθαρή ματιά, απ’ όσους γραφούν ή παίζουν τα πιο βαριά και θρίλερ έργα. Σέβομαι και ακούω όλων τις απόψεις πάντα, αλλά όταν στις λέει κάποιος του επαγγέλματος, είναι αλλιώς. Ειδικά αν αυτός ο άλλος άνθρωπος είναι τόσο καλός σε αυτό που κάνει και φίλος που μιλάει πάντα με ειλικρίνεια για όλα τα θέματα.

Ε.Γ.: Συνήθως μια Κυριακή πρωί, η Παρασκευή θα μου στείλει: «Έγραψα τα άπαντα αυτής της εβδομάδας, κάνε μανιασμένο σκρολ ως τη σελίδα 1.565, διάβασε δειγματοληπτικά και πες μου αν σου αρέσει.» Ενώ εγώ θα της στείλω -μια φορά το δίμηνο-: «έγραψα μισή πρόταση, σου κάνει κάποια από τις πέντε λέξεις κλικ;, να το συνεχίσω;» Και έτσι πορευόμαστε.

Μιλάμε για τα συγγραφικά όπως μιλάμε για τα γκομενικά, τα πολιτικά, τα οικογενειακά. Προσπαθούμε να μην περιστρέφεται όλη μας η ύπαρξη γύρω από αυτό. Έτσι κι αλλιώς, μιας και είμαστε από την ίδια επαρχία, πάντα το πιο hot θέμα είναι τα τοπικά κουτσομπολιά, τα οποία καθόλου δε διστάζουμε να κάνουμε και έργα. (γέλια)

Το διαδίκτυο και ειδικότερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν εργαλείο για την δουλειάς σας; Κι αν ναι, με ποιον τρόπο;

Π.Α.: Σίγουρα βοηθούν στην προώθηση της δουλειάς μας αρκετά. Είναι ο τελάλης της νέας εποχής. Προσωπικά με βοηθάει και η επικοινωνία με άλλους ανθρώπους, οι ιστορίες τους και οι τρόποι όπου διαχειρίζονται τις καταστάσεις τις ζωής. Όσον αφορά τις συνεργασίες, έχω έρθει πολλές φορές σε επαφή με νέους συνεργάτες μέσα απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με έναν γρήγορο και εύκολο τρόπο για να ανταλλάξουμε απόψεις και εν τέλει να γίνουμε μόνιμοι συνεργάτες, κάποιες φορές ακόμα και φίλοι.

Ε.Γ.: Εγώ δεν μπορώ να πω ότι εμπλέκομαι παραπάνω πέρα από κάποια post και κάποια repost για λόγους προώθησης. Ασχολούμαι με τα social media αλλά δεν τα χειρίζομαι επαγγελματικά σε καμία περίπτωση. Είμαι λίγο στο μεταίχμιο της boomerιάς και της high-techοσύνης. Μια μέση κατάσταση. Γενικά το ίντερνετ είναι-είτε μας αρέσει είτε όχι-μία παράλληλη πραγματικότητα, σχεδόν μία δεύτερη ζωή την οποία ζούμε με άλλους όρους.

Αγαπημένοι σας θεατρικοί συγγραφείς;

Π.Α: Σάρα Κέιν, (αγαπώ), Τένεσι Ουίλιαμς και Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Από έλληνες, αν και στην αρχή με ξένιζε αρκετά πλέον με τραβάει η γραφή της Λένας Κιτσοπούλου. Και φυσικά η Ευαγγελία Γατσωτή! (γελάει).

Ε.Γ.: Είμαι κι εγώ φαν της Παρασκευής, διότι προσφέρει αγνό ποιοτικό ξεκοίλιασμα με δυνατό ψυχογράφημα.

Κατά τα άλλα, Ντέιβιντ Μάμετ, Σάρα Κέιν, το ‘χω πει-θα το ξαναπώ, η Μαρία Χατζηεμμμανουήλ για τις τρομερές μεταφράσεις που κάνει, η Λούλα Αναγνωστάκη και ο Βασίλης Κατσικονούρης, του οποίου είχα την τύχη τον προηγούμενο χρόνο να υπάρξω μαθήτρια.

Ποιο είναι το μότο της ζωής σας;

Π.Α.: «Ο νους βολεύεται, έχει υπομονή, του αρέσει να παίζει μα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιμάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης» Ν. Καζαντζάκης, απ’ την «Ασκητική», στο δεύτερο χρέος. Κάπου, σε τέτοια χωράφια τρέχει ο δικός μου νους όσο παλεύω να κοιμηθώ τις νύχτες. Στα σκαλοπάτια, σε κάθε χρέος και στο όραμα…

Ε.Γ.: Γενικά είμαι τύπος που δεν αντέχει τα τσιτάτα, ειδικά όταν μ’ αυτά ξεκινάνε μεσημεριανές εκπομπές.

Πολύ συχνά επιστρέφει μέσα μου μια φράση του Φρόιντ από το βιβλίο «Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας» σε μετάφραση Γιώργου Σαγκριώτη που λέει ότι στη φύση δεν υπάρχει δικαιοσύνη και αξιοκρατία, επομένως, δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε στην ανθρώπινη κοινωνία.

Ε, εμείς παλεύουμε/γράφουμε για να υπάρξουν.