“Δεν γράφω για να στείλω μηνύματα, ούτε και πιστεύω ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Το κείμενο μάς διαβάζει, δεν το διαβάζουμε”
Κύριε Κουρούπη, πείτε μας δυο λόγια για το βιβλίο σας «Το δέντρο στο νοσοκομείο με τις μαριονέτες» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Πρόκειται για μια ιστορία που πιστεύω ότι θα συγκινήσει τον αναγνώστη. Μια τρυφερή ιστορία για ένα παιδί που ζει στη μοναξιά, παθαίνει νευρικές κρίσεις, έχει ωστόσο αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική. Η ζωή του αλλάζει όταν βρίσκεται για πρώτη φορά μπροστά σε μια μαριονέτα. Οι μαριονέτες γίνονται σύντομα ο λόγος της ύπαρξής του. Μετά από τη φριχτή του εμπειρία από το πεδίο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τολμάει να ταξιδέψει στη Βενετία, όπου ψάχνει μάστορες να του μάθουν την τέχνη του ξύλου. Μόνο που εκεί βρίσκεται μπροστά σε μια πρόκληση κολοσσιαία που θα τον μεταμορφώσει. Κι όπως ο κόσμος καλπάζει προς την κόλαση του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, ο ήρωας του βιβλίου, το πρώτο και τελευταίο δέντρο της Βενετίας, βρίσκεται στη δίνη μιας σύγκρουσης που θα συνταράξει τον κόσμο, χωρίς να το μάθει ποτέ κανείς. Μαγικός ρεαλισμός, ατμόσφαιρα παραμυθιού, μια ιστορία για τα παράξενα παιδιά και τη μουσική που πιστεύω ότι αξίζει το ενδιαφέρον των αναγνωστών.
Τι σας έδωσε έμπνευση για να το γράψετε; Λοιπόν, είδα κάποτε στη Ρώμη ένα «Νοσοκομείο για κούκλες», το Ospedale delle Bambole. Κι αργότερα διάβασα κάπου ότι υπάρχει ένα ακόμα παλαιότερο, ενός σχεδόν αιώνα, στη Νάπολη. Η ιστορία ήρθε μόνη της, ολόκληρη, έτοιμη. Όμως πρέπει να πω πως βάρυναν κι άλλα πράγματα στη γραφή του βιβλίου, παράταιρα διαβάσματα που συντάχθηκαν όλα μαζί, ξαφνικά, απροσχεδίαστα. Για παράδειγμα, η θεωρία των χορδών. Σκεφτείτε ότι στο βάθος κάθε στοιχειώδους σωματιδίου δεν υπάρχει ύλη, αλλά ένας παλμός, μια συχνοτική δόνηση, τίποτε άλλο. Είμαστε, δηλαδή, μουσική, είμαστε φτιαγμένοι από μουσική, εμείς και όλα γύρω μας. Όταν το συνειδητοποίησα, φαντάστηκα αμέσως έναν ήρωα που θα μπορούσε να μιλήσει στη μουσική μέσα σε κάθε υλικό. Και μετά, σ’ ένα ταξίδι στη Βενετία, όταν στάθηκα εκείνη την πρώτη φορά στην προκυμαία της, ένιωσα δονήσεις στα πόδια. Η Βενετία, ίσως το γνωρίζετε, είναι ένα τεχνητό νησί. Στηρίζεται πάνω σε χιλιάδες ξύλινους κορμούς δέντρων. Και σκέφτηκα τότε, την πόλη, σαν ένα πελώριο ξύλινο χορδόφωνο όργανο. Αν κάποιος, φαντάστηκα, μπορούσε ποτέ να παίξει ένα τέτοιο όργανο, θα έτρεμαν τα θεμέλια των θρόνων, θεών και ανθρώπων.
Ποια χαρακτηριστικά συνθέτουν την προσωπικότητα του κεντρικού σας ήρωα; Ο ήρωας είναι ένα παιδί που μεγαλώνει στην πιο ταραγμένη εποχή της σύγχρονης ιστορίας, στο κέντρο της ανόδου του ναζισμού και του φασισμού. Την εποχή που οι συνομήλικοί του ντύνονταν φαιές και γκρίζες στολές και ακόνισαν την ξιφολόγχη στο πεζοδρόμιο, αυτός αποδέχθηκε τη μοίρα του ξύλου. Κι ενώ αποφεύγει τον πόλεμο, σιχαίνεται κάθε σύγκρουση και είναι ανίκανος ακόμα και να υπερασπιστεί τον εαυτό του με τον πιο απλό τρόπο, είναι εκείνος που τελικά θα σηκώσει το γάντι και θα πολεμήσει το Κακό, σίγουρος από πριν για την ήττα του ανθρώπου. Είναι ένας ήρωας πολύπλοκος, συναρπαστικός, που ποτέ δεν έχασε την παιδική του φύση, δεν μέθυσε με τη δύναμη.
Ποιο μήνυμα θα θέλατε να αποκομίσουν οι αναγνώστες; Δεν γράφω για να στείλω μηνύματα, ούτε και πιστεύω ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Το κείμενο μάς διαβάζει, δεν το διαβάζουμε. Τα μηνύματα είναι δουλειά του αναγνώστη. Ας βρει εκείνο που ψάχνει, ή ας μας εκπλήξει.
Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τη λογοτεχνία; Νομίζω από μικρό παιδί, όταν άρχισα να διαβάζω. Έφτιαχνα, το θυμάμαι, συνεχώς ιστορίες, και κατέγραφα κάπου, κάπως, σκόρπια πράγματα. Μετά, άρχισα να γράφω και στίχους, όλα για μένα. Ήμουν μυστικοπαθής, ερμητικός και δεν μπόρεσα να με πείσω ότι μπορεί να ενδιέφερε κάποιον άλλο εκείνο που έγραφα. Πάλευα πάντοτε με τη μεγάλη λογοτεχνία ως αναγνώστης και δυσκολεύτηκα να με φανταστώ συγγραφέα, αν και ήταν πάντοτε, δεν το κρύβω, ένα όνειρο που με καθόριζε. Ήμουν συγγραφέας, απλώς δεν το ήξερε κανείς.
Πέρα από συγγραφέας είστε και τραγουδοποιός. Μιλήστε μας και γι αυτό το δημιουργικό σας κομμάτι. Δεν έχω να πω και πολλά. Είμαι ερασιτέχνης, γράφω τραγούδια για παιδικές παραστάσεις που ανεβάζουμε κατά καιρούς στα σχολεία που εργάζομαι. Γράφω και δικά μου πράγματα βέβαια, πιο προσωπικά, έχω δώσει και στίχους κατά καιρούς. Η μουσική είναι κομμάτι μου, όσο και του ήρωα του βιβλίου μου. Ζω μαζί της, όσο με ανέχεται.
Επόμενο συγγραφικό σας βήμα; Ολοκληρώνω ένα μυθιστόρημα που θα έλεγα ότι είναι εντελώς διαφορετικό από το προηγούμενο. Αν είχα τη διάθεση να το περιγράψω, θα ονόμαζα το είδος αλληγορική ειρωνική δυστοπία, αλλά είναι κάτι πολύ διαφορετικό ακόμα κι από αυτό. Είναι μια ιστορία για το ανθρώπινο είδος. Αν ξεκινούσαμε από την αρχή, τι θα κάναμε; Αν είχαμε την τύχη μιας νέας απαρχής, θα άλλαζε άραγε πορεία η ιστορία μας; Και μαζί με αυτό, έχω αρχίσει ένα τρίτο μυθιστόρημα, για το οποίο δεν μπορώ να πω τίποτε παραπάνω εκτός απ’ το ότι είναι πολύ σκληρό, είναι οδυνηρό από τις πρώτες σελίδες, αλλά, επίσης, παραδόξως, με πονάει κάθε φορά που σταματώ να το γράφω.
Παναγιώτης Κουρούπης
«Το δέντρο στο νοσοκομείο με τις μαριονέτες»
Τιμή: 28.50 ευρώ, Σελίδες: 680
ISBN: 978-960-606-273-5
Εκδόσεις Γκοβόστη
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Γκοβόστη το μυθιστόρημα του Παναγιώτη Κουρούπη «Το δέντρο στο νοσοκομείο με τις μαριονέτες».
Ένα παράξενο παιδί μεγαλώνει σε μια γκρίζα χώρα του Βορρά, κρύβοντας απ’ όλους το μυστικό του: ένας κήπος γεμάτος τραγούδια μεγαλώνει μέσα του. Η ζωή φαίνεται σκοτεινή μέχρι τη στιγμή που θα συναντήσει μια μαριονέτα, και τότε, ένας νέος συναρπαστικός κόσμος ανοίγεται μπροστά του, εκείνος του ταξιδευτή και του έμπιστου συνομιλητή των δέντρων και των ξύλινων ψυχών. Είναι ο Μεγάλος Πόλεμος που θα χωρίσει τη ζωή του στα δύο, και η αναζήτηση των ξύλινων πλασμάτων θα τον φέρει στην πόλη που ονειρεύτηκε: τη Βενετία. Κι εκεί, στο πρώτο Γκέτο της ανθρωπότητας, σχίζει το πέπλο του κόσμου, συναντώντας το πεπρωμένο του και αποκαλύπτοντας κρυμμένες αλήθειες για ξύλινες και ανθρώπινες μαριονέτες. Έχει ήδη αρχίσει να σώζει κατεστραμμένα ξύλινα κορμιά στο απόκοσμο Νοσοκομείο για τις Μαριονέτες, όταν αρχίζει η μεταμόρφωσή του σε κάτι που ο ίδιος ποτέ δεν φαντάστηκε, αλλά που φαίνεται πως ήταν από πάντα. Όμως, στους δρόμους της σκοτεινής Ευρώπης άλλες, ανθρώπινες μαριονέτες, κάνουν την εμφάνισή τους. Κάπου ανάμεσα στη φασιστική λαίλαπα, στον διωγμό των Εβραίων και στην Όπερα του Φοίνικα, το πρώτο και τελευταίο Δέντρο της Βενετίας, κρατώντας ένα μαύρο μαντολίνο φτιαγμένο από τα χέρια του ίδιου του Στραντιβάρι, περιστοιχισμένο από τον ξύλινο στρατό του, θα δώσει τη μεγάλη μάχη για το Φως. Ένα φιλοσοφικό παραμύθι μαγικού ρεαλισμού, για τον πόλεμο, το απρόσιτο βάθος της ανθρώπινης φύσης, τα παράξενα παιδιά και την παντοδυναμία της μουσικής.
Βιογραφικό
Ο Παναγιώτης Κουρούπης είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Ε.Κ.Π.Α. με μεταπτυχιακή ειδίκευση στη Δημιουργική Γραφή και στην Ειδική Αγωγή. Εργάστηκε στο ΚΕ.Θ.Ε.Α. (Ανοιχτό Πρόγραμμα Διάβαση) ως θεραπευτικό προσωπικό, και στη συνέχεια ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση από το 2003. Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης οργανώνει ομάδες δημιουργικής γραφής σε σχολεία και εμψυχώνει θεατρικά εργαστήρια, διασκευάζοντας, επιπλέον, λογοτεχνία για παιδικό θέατρο. Παράλληλα γράφει στίχους και ασχολείται με την τραγουδοποιΐα. Είναι επίσης μουσικός, παίζει κιθάρα και πιάνο. Ζει μόνιμα στον Ωρωπό Αττικής.
Εκδόσεις Γκοβόστη, Ζωοδόχου Πηγής 73, 10681, 2103822251
govostis.gr
