Η Σοφία Σεϊρλή, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Κόρα Καρβούνη, η Μαρία Κωνσταντάκη και η Κυριακή Μπεϊόγλου
Στο ατμοσφαιρικό Ζatopek book cafe της Καλλιθέας, που πλημμύρισε από κόσμο, έγινε μια μη τυπική βιβλιοπαρουσίαση, με στιγμές τρυφερότητας, αποκαλύψεων, γέλιου, απρόσμενων συναντήσεων και με πολλές αγκαλιές!!
Η Σεμίνα, παρουσίασε τις καλεσμένες της με ιδιαίτερο τρόπο, λέγοντας για την καθεμιά αυτά που πίστευε και ένιωθε.
Για την Νατάσσα Μποφίλιου, μεταξύ άλλων ανέφερε:
“Την αγαπάω πολύ αυτήν τη νεράιδα, γιατί της οφείλω τα πιο συναρπαστικά ταξίδια νέων συγκινήσεων, κάθε φορά. Με παίρνει πάντα μαζί με τη φωνή της, τις μουσικές του Θέμη και τους στίχους του Γεράσιμου. Ξέρει πολύ καλά ότι θα της είμαι για πάντα πιστή, μαζί με όλους εκείνους που ανήκουν στη φυλή των ονειροπόλων, των ευαίσθητων τρελών, των θυμωμένων, των εξεγερμένων. Την Νατάσα την αγαπάμε πολύ, και για κάτι άλλο, γιατί τραγουδάει σωστά τις ιστορίες μας. “
Για τη Σοφία Σεϊρλή (που διάβασε το κεφάλαιο της “συνάντησης” του Ζοζέ Σαραμάγκου με τον Θανάση Βέγγο), είπε:
“Για την σπουδαία ηθοποιό των μεγάλων ρόλων, τι μπορώ να πω εγώ; Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μαγικό πλάσμα από την Αλεξάνδρεια, με σπάνιο ταλέντο, που αναδεικνύεται μοναδικά σε κάθε απαιτητικό ρόλο, γιατί μόνο τέτοιους επιλέγει, μόνο στις μεγάλες προκλήσεις ανθίζει. Εκτός από σπουδαία ηθοποιός, είναι επίσης και μια …μοιραία γυναίκα. Μη κοιτάτε τώρα, που μεσουρανεί ως χαμηλοβλεπούσα “μοναχή Αυξεντία” στο “Μαύρο Ρόδο” του Μέγκα, κάποτε -εκτός όλων των άλλων- ξελόγιασε μέχρι και τον Μισέλ Πικολί και τον άφησε πίσω της στο Παρίσι.”
Για την Κόρα Καρβούνη, (που διάβασε το κεφάλαιο για τον Λένιν και τη μητέρα της Σεμίνας):
“Ξεκίνησε από τη γαλλική φιλολογία, πήγε στο Θέατρο, στο Σινεμά, στη Τηλεόραση κι έφτασε στα πολλά βραβεία.
Τώρα κάνει καριέρα ως “Νίτσα” στα …σκυλάδικα, αφού πρωταγωνιστεί στη σειρά “Αυτή η νύχτα μένει”του Alpha. Ξεχωριστή ηθοποιός, αφοσιωμένη επαγγελματίας, δρομέας αντοχών και πάντα ενθουσιώδης γι αυτό που κάνει. Ξέρω ότι ζει και εργάζεται για τη στιγμή, που θα συνδεθεί ο άλλος μαζί της, ο συνάδελφος στη σκηνή και ο θεατής από την πλατεία. Και δεν της ξεφεύγει ποτέ κανένας! “
Για την Μαρία Κωνσταντάκη (που διάβασε το κεφάλαιο για την “προληπτική απώθηση της ευτυχίας”):
“Την περήφανη Ηπειρώτισα Μαρία Κωνσταντάκη, τη γυναίκα τυφώνα, καταιγίδα και σίφουνα, μπορεί να την έχασε ο χώρος των νηπιαγωγών, την κερδίσαμε όμως εμείς. Ξεχειλίζει από ενέργεια, ταλέντα, δημιουργικότητα, πολυπραγμοσύνη, κέφι, ζωντάνια και ταυτόχρονα καταφέρνει και συνδυάζει το ακατόρθωτο. Είναι γειωμένη, μετρημένη, συνεπής στους στόχους της. Είναι μια έξυπνη, μια ευφυέστατη ηθοποιός που μπορεί να παίξει καλά τα πάντα. Κι αυτό το αποδεικνύει καθημερινά.”
Για την Κυριακή Μπεϊόγλου:
“Μια εξαιρετική δημοσιογράφος και συγγραφέας. Αρθρογραφεί για θέματα λογοτεχνίας στην “Εφημερίδα των Συντακτών και κάνει ωραιότατες συνεντεύξεις και podcasts. Εχουμε τρία κοινά. Τη δημοσιογραφία, την καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη και τον ίδιο δάσκαλο εφημεριδά. Τον αείμνηστο Λυκούργο Κομίνη . Αυτά μας καθιστούν..ολίγον συγγενείς”.
Αποσπάσματα διάβασαν επίσης (σε video) ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και η Σμαράγδα Καρύδη.
Η Νατάσσα Μποφίλιου παρουσιάζοντας τους “Απείθαρχους”, ανάμεσα σε άλλα, ανέφερε:
“Η Σεμίνα υπήρξε και είναι για μένα ένα πρόσωπο-γέφυρα διαφορετικών κόσμων. Εξυπνη, επιτυχημένη, σεμνή, όμορφη και αγωνίστρια. Ένιωθα πάντα μια οικειότητα μαζί της, ίσως γιατί μεγάλωσα δίπλα σε τέτοιες γυναίκες, όλη μου τη ζωή. Κι επεδίωξα -αν μου επιτρέπεται- να γίνω κι εγώ μια γυναίκα-γέφυρα. Διαβάζοντας και απολαμβάνοντας κυριολεκτικά το βιβλίο της, νομίζω πως ξεκλείδωσα μέσα από τους ήρωες, τη συγγραφέα. Νιώθω πως κατάλαβα ποιες αναφορές οδήγησαν τη Σεμίνα να γίνει ό,τι έγινε, αυτή η δημοσιογράφος και αυτή η συγγραφέας, κόντρα σε όλες τις στερεοτυπικές μαλακίες. Το υπέροχο βιβλίο φαντασίας που έφτιαξε, είναι ένα ταξίδι γεμάτο τρυφερότητα. Κατόρθωσε με την αγάπη για τους ήρωές της, να με κάνει σαν αναγνώστη, να τους συμπαθήσω και κάποιους να τους συμπονέσω βαθειά. Ακόμη και σε πρόσωπα-ταμπού ή και αντιπαθητικά σε εμένα, ανακάλυψα το φως μιας ανθρωπιάς, διαβάζοντας τις άγνωστες ιστορίες τους και παρακολουθώντας τους -εξαιρετικής ενσυναίσθησης- διαλόγους τους, μια διάσταση που λειτούργησε θεραπευτικά. Αγάπησα την ποιητικότητα που σκηνοθέτησε τις εικόνες.
Η Σεμίνα με το βιβλίο της με κούρδισε, μια πολύ σκοτεινή μέρα, παρά το πένθος και το συλλογικό σκοτάδι, να βγω να τραγουδήσω για παρηγοριά, για αφύπνιση, για δήλωση.
Την ευχαριστώ και γι αυτό το δώρο, για την ικανοποίηση δηλαδή του ταξιδιού στους πιο σαλταρισμένους ορόφους, αλλά και γιατί το πίστεψα ότι τελικά, υπάρχει ένας τέτοιος ουρανοξύστης που τους χωράει όλους και φυσικά, δε θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο, παρά κόκκινος!
”Ναι θα σου μιλάω συνέχεια
κι όταν δε θα μπορώ ν αρθρώσω λέξη,
θα σου μιλάει η φαντασία. Αυτή θα είναι η φωνή της τόλμης.”
Η Κυριακή Μπεϊόγλου παρουσιάζοντας το βιβλίο, τόνισε:
“Το βιβλίο της Σεμίνας Διγενή με εξέπληξε. Περίμενα πως θα είναι ενδιαφέρον και καλογραμμένο, αφού έχει δώσει σπουδαία δείγματα γραφής στα κείμενά της, μα δεν περίμενα πως θα ανοίξω την πόρτα ενός κόκκινου ουρανοξύστη και θα συναντήσω όλα τα φωτεινά -και κάποια σκοτεινά- μυαλά της ανθρωπότητας.
«Οι Απείθαρχοι», είναι ένα βιβλίο που περιγράφει ένα δίκτυο ανθρώπων αταίριαστων στο άκουσμά τους, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον καθώς ανοίγει πότε σοβαρούς και πότε χιουμοριστικούς διαλόγους μεταξύ τους. Το ασανσέρ του ουρανοξύστη δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα όχημα που επιτρέπει στη συγγραφέα να μεταφέρεται μέσα στις διακλαδώσεις της μνήμης και της Ιστορίας, ώστε να τους φέρνει κοντά της. Σε περίεργες διατάξεις και συμμαχίες. Οι στάσεις της όμως στα βαθύτερα επίπεδα του δικού της εαυτού, είναι αυτές που έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Εκεί, με ένα λογοτεχνικό νυστέρι εμβαθύνει στα υπαρξιακά ερωτήματα της ανθρώπινης υπόστασης.
Διαβάζοντας τους διάσημους απείθαρχους που καθόρισαν την παγκόσμια κουλτούρα, μέσα στη δημοκρατία του κόκκινου ουρανοξύστη, όπου ζουν ή συζούν, είχα την αίσθηση πως πάνω απ’ όλα ήθελε να μας μεταφέρει την ανθρώπινη διάσταση τους και όχι αυτή του ειδώλου. Και το κάνει αριστοτεχνικά. Κυρίως γιατί ξέρει πολύ καλά για ποιους μιλάει. Η μάτια της δεν είναι δήθεν, ούτε επιδερμική.
Τους προσεγγίζει επί της ουσίας και κυρίως τις αθέατες -στους πολλούς- πλευρές τους, που είναι άλλοτε τραγικές κι άλλοτε πολύ αστείες. Εχτισε με πολύ προσοχή τον καθένα, στο να δρα σε συνάρτηση με τους άλλους ένοικους.”
Η συγγραφέας στο τέλος της εκδήλωσης, υπογράμμισε:
“Γράφοντας τους “Απείθαρχους”, θέλησα να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία ζωής σε 100 από τα πρόσωπα που με γοήτευσαν στη ζωή μου. Προσπάθησα να δημιουργήσω έναν “μηχανισμό της μνήμης”, μέσα απ ολες αυτές τις συγκατοικήσεις.
Ήθελα να δημιουργήσω διαλόγους, που όλοι θα ευχόμασταν να είχαν γίνει και μπροστά μας, καταργώντας αιώνες και αποστάσεις.
Σχεδίασα λοιπόν, ένα παράδοξο μέρος, όπου ο Χρόνος πηγαινοέρχεται, για να φέρω σε επαφή πχ. την Έιμι Γουάινχάουζ με τον Άινστάιν και τον Χόκινγκ, για να μιλήσουν για τον το φόβο, τον ορίζοντα των γεγονότων και το θάνατο, για να κρυφακούσω τα ερωτικά λόγια και τους καυγάδες της Κοτοπούλη με τον Δραγούμη, για να μιλήσω για άντρες, πληγές και δίαιτες με τη Μονρόε και για να συστήσω τον Βέγγο στον Σαραμάγκου, που σίγουρα θα είχαν πολλά να πουν. Έπρεπε πάση θυσία να βάλω τον Ρολάν Μπαρτ στον κόσμο των τραγουδιών της Μαρίκας Νίνου, να δω τον Λένιν την ώρα που έγραφε ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, να βρεθώ μαζί με τον Μπόουι (και τις παρέες του) σε συναυλίες του, και να ζήσω ένα ξέφρενο πάρτι αυτοκτονιών μαζί με την Γουλφ, την Κέιν, την Πλαθ, τον Γιαννόπουλο, τον Λαπαθιώτη, τον Χεμινγουέι, τη Γώγου..
Αντιμετωπίσαμε όλοι μαζί, τον χωροχρόνο, όπως ακριβώς του αξίζει, σαν έναν και ενιαίο. Ίσως και να έφτιαξα μια βιβλιοταινία. Ή ένα ταινιοβιβλίο;”
