“Η τέχνη για εμένα, είναι ανάγκη έκφρασης, επικοινωνίας. Έχει κριθεί αναγκαία για κάθε πολιτισμό και απαραίτητη για την ύπαρξη του, ωστόσο η ίδια δεν έχει σύνορα γι’ αυτό και οι περισσότεροι δημιουργοί είτε ταξιδεύουν, είτε ταξιδεύουν τα έργα τους.”
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη ζωγραφική; Η τέχνη με ενδιέφερε ήδη από την παιδική ηλικία. Ζωγράφιζα σε ότι έβρισκα, από μικρά χαρτάκια μέχρι τους τοίχους του δωματίου μου.
Έντονο και το ενδιαφέρον μου για τη μουσική, γι αυτό και η επιλογή του Μουσικού σχολείου, όπου γνώριζα ότι θα βρισκόμουν σε ένα περιβάλλον εκπαίδευσης όπου κυριαρχεί η τέχνη και η μουσική. Πολύ πιο συνειδητοποιημένα πλέον με τη τέχνη άρχισα να ασχολούμαι κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου στη σχολή Καλών Τεχνών Ιωαννίνων και μετέπειτα της ολοκλήρωσης του Μεταπτυχιακού μου στις Καλές Τέχνες στην Αγγλία. Τα ταξίδια που έκανα υπήρξαν ένα επιπλέον εφόδιο στην αντίληψή μου για το χρώμα στη ζωγραφική. Κάθε τόπος έχει ένα διαφορετικό χρώμα, ο ουρανός, το τοπίο, η φύση. Κάθε φορά που δημιουργείς κάτι επηρεάζεσαι από το περιβάλλον και την εποχή, είναι μια σχέση πομπού και δέκτη.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Με ενδιαφέρει η ρεαλιστική απεικόνιση στην τέχνη ωστόσο επιλέγω συχνά να εκφράζομαι εξπρεσσιονιστικά. Η τέχνη για εμένα, είναι ανάγκη έκφρασης, επικοινωνίας. Έχει κριθεί αναγκαία για κάθε πολιτισμό και απαραίτητη για την ύπαρξη του, ωστόσο η ίδια δεν έχει σύνορα γι αυτό και οι περισσότεροι δημιουργοί είτε ταξιδεύουν είτε ταξιδεύουν τα έργα τους.
Από που αντλείτε την έμπνευση σας; Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, οπότε οποιαδήποτε άσκηση μπορεί να καταλήξει τελικά σε ένα έργο. Θεματικά πάντα με ενδιέφερε η θάλασσα, τα πλοία, οι άνθρωποι και η ψυχοσύνθεση τους που μπορεί να απεικονίζεται σε ένα πορτραίτο. Ένας άνθρωπος που λειτούργησε ως μέντορας μου αρχικά ήταν ένας οικογενειακός φίλος, ζωγράφος-σκιτσογράφος, Σεραφείμ Μπάκουλης. Πηγαίνοντας στο εργαστήριο του από μικρό παιδί, μου μίλαγε για τη ζωγραφική και την τέχνη και με μάθαινε πράγματα. Έμπνευση παρόλα αυτά θα έλεγα αντλώ από το ό,τι συμβαίνει γύρω μου.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Θαυμάζω πολλούς καλλιτέχνες και το έργο τους όπως τους Ουίλλιαμ Τέρνερ, ο Χοακίν Σορόγια και αρκετούς σύχρονους καλλιτέχνες όπως ο ο Γκέρχαρντ Ρίχτερ, ο Μπιλ Βαϊόλα και η Πιπιλότι Ρίστ.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Είναι πρόκληση, το να επιμένεις να παράγεις καλλιτεχνικό έργο. Στον τομέα της τέχνης, έχω πλήρη επίγνωση ότι υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες, γιατί η τέχνη δεν είναι χόμπι, είναι περισσότερο θυσία. Μάθημα ήταν για εμένα η παραμονή μου στην Ιρλανδία και η φροντίδα με την οποία η χώρα αυτή αντιμετωπίζει τις τέχνες. Έγινα οπαδός της άποψης ότι χρειαζόμαστε την τέχνη για να έχουμε μια ταυτότητα ως κράτος. Οι προκλήσεις είναι καθημερινές, δεν μπορώ να διακρίνω τη μεγαλύτερη, η δημιουργία ενός σημαντικού έργου είναι πάντα μια πρόκληση, μια μάχη.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στο δημόσιο χώρο; Θεωρώ ότι κάποιες φορές όταν ακούγεται η έκφραση Τέχνη στην Ελλάδα, έχει πλέον φτάσει να αναφερόμαστε συχνά στην τέχνη του παρελθόντος, στα μνημεία, τα οποία είναι πηγή έμπνευσης φυσικά αλλά οι ίδιοι δεν είμαστε μνημεία. Θεωρώ ότι η τέχνη θα έπρεπε να βρίσκεται έξω, στο δημόσιο χώρο, παντού. Ένα ποίημα του Λιβαδίτη, της Δημουλά η του Χριστιανόπουλου, γραμμένο σε ένα παγκάκι και όχι μια υπογραφή βανδαλισμού με σπρέι. Δυστυχώς βλέπουμε και πολλές καταστροφές έργων εγκατεστημένων σε δημόσιο χώρο.
Επομένως είναι ζήτημα παιδείας, η τέχνη θα πρέπει να μπει δυνατά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, όπως υπάρχουν θετικά, θεωρητικά μυαλά έτσι υπάρχουν και καλλιτεχνικά.
Θα μπορούσαν να γίνουν πολλά πράγματα, εφόσον δημιουργοί υπάρχουν να γεμίσουν και κτίρια για την τέχνη, τα καλλιτεχνικά μυαλά πρέπει να βρουν μια ζεστή στέγη που να δέχεται απλόχερα να τα αγκαλιάσει και να τα βοηθήσει να δημιουργούν απρόσκοπτα.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Προσωπικά, ετοιμάζω μια ατομική έκθεση στην Αθήνα και στο εξωτερικό αλλά εξαιτίας του Covid-19 είμαστε στην αναμονή ώσπου ο χώροι της τέχνης να ανοίξουν ξανά. Ζούμε σε μια περίοδο πανδημίας και εξαιτίας του εγκλεισμού μπορούμε να επικεντρωθούμε στην καλλιτεχνική παραγωγή. Οι περισσότεροι δημιουργοί βρίσκονται στα εργαστήρια τους, στα στούντιο μουσικής, οι ηθοποιοί στους ρόλους τους και κάνουν πρόβες διαδικτυακά, την καλλιτεχνική παραγωγή δεν την σταματάει η πανδημία.
