Η Μαρία Έμμα Μελιγκοπούλου, LB, MusM, PhD, Post Doc Διευθύντρια Χορωδίας – ΠΔ 407 ΤΜΕΤ Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, τοποθετείται στο polismagazino.gr για το lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
“Η ελπίδα και η θετική σκέψη ότι σύντομα θα βρεθεί αντιμετώπιση της κατάστασης και η ζωή μας θα επανέλθει στην κανονικότητα που βιώναμε προ COVID, είναι το μόνο αντίδοτο που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή”
Τοπικά Lockdown: Αναγκαία ή όχι; Ζούμε καταστάσεις που ιστορικά προϋπήρξαν, αλλά τα τεχνολογικά μέσα ήταν διαφορετικά με το όποιο τίμημα στο αποτέλεσμά τους. Πριν 100, λόγου χάριν, χρόνια θα ήταν αδύνατο να ελεγχθούν τόσο προσωποποιημένα οι πολίτες και να ενημερώνονται άμεσα για τα εκάστοτε μέτρα προστασίας τους από μια πανδημία. Από την άλλη, η υπερ-πληροφόρηση δημιουργεί σύγχυση σχετικά με την αποτελεσματικότητα των εκάστοτε μέτρων που εφαρμόζονται, ενώ η λογοκρισία φέρνει μνήμες άλλων εποχών και επιτείνει την ανασφάλεια που ήδη όλοι μας νιώθουμε. Δεν είμαι ειδικός και σε καμμία περίπτωση δε θα τοποθετηθώ επί του θέματος. Είμαι ένας απλός πολίτης, παρατηρητής της κατάστασης και το ένστικτό μου, μου λέει ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα το σύνολο του πληθυσμού θα έχει εκτεθεί στον ιό, και άλλοι θα νοσήσουν χωρίς συμπτώματα, άλλοι με ελαφρά και άλλοι με πιο προφανή τα σημάδια του ιού. Θα φτάσουμε αναπόφευκτα στο ζενίθ της πανδημίας, όπου όλοι θα έχουμε το μικρόβιο, με ή χωρίς lockdown. To τελευταίο πιστεύω ότι απλά θα μεταθέσει το ζενίθ σε ένα απώτερο χρονικό σημείο, όπως έγινε και με το προηγούμενο γενικό lockdown, το οποίο μετέφερε την έξαρση από την άνοιξη στο φθινόπωρο.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Ο πολιτισμός έχει πληγεί από την πανδημία περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο και ακόμη πιο πολύ ο τομέας της χορωδίας και της φωνητικής μουσικής. Το τραγούδι έχει ανακηρυχθεί ως ο αποδιοπομπαίος τράγος της πανδημίας, παρά το γεγονός ότι σύγχρονες έρευνες έδειξαν ότι τελικά το τραγούδι δεν αυξάνει τη μετάδοση του ιού περισσότερο από ό,τι η απλή ομιλία. Οι χορωδίες έχουν καταδικαστεί σε αναγκαστική αργία εδώ και 8 μήνες χωρίς να διαφαίνονται ακτίνες σωτηρίας. Οι ελάχιστες συναυλίες με χορωδίες (σε διαδικτυακή πάντα μετάδοση) γίνονται αποκλειστικά από μεγάλους μουσικούς φορείς, έχοντας καταστήσει το χορωδιακό τραγούδι ένα είδος πολυτελείας «για πολύ λίγους και τυχερούς» που έχουν τη δυνατότητα να εμφανιστούν σε αυτούς τους χώρους. Το τραγούδι στο σχολείο έχει απαγορευθεί διά ροπάλου ως πανάκεια, και οι ελάχιστες χορωδίες που τολμούν να πραγματοποιούν πρόβες, χωρίς άμεσο σκοπό τη συναυλία, το κάνουν σε μικρές ομάδες, με σύντομες πρόβες που ίσα που επαρκούν στην απλή «συντήρηση» της ομάδας. Οι μεγάλοι χώροι που θα μπορούσαν να παραχωρηθούν για «ασφαλείς» χορωδιακές πρόβες από κοινοτικούς, Δημοτικούς και κρατικούς φορείς που τους διαθέτουν, παραμένουν «ερμητικά κλειστοί» στις χορωδίες, σε αντίθεση με διάφορες χώρες της Ευρώπης που άνοιξαν καθεδρικούς ναούς, μεγάλα κλειστά γυμναστήρια, θέατρα, όπερες και συναυλιακούς χώρους στις χορωδίες για να πραγματοποιούν όχι μόνο πρόβες αλλά και συναυλίες με τις ασφαλείς αποστάσεις.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; «Αγκαλιάζω»… Μια ανθρώπινη έκφραση που έχει πληγεί απέραντα … έχει στοχοποιηθεί και ενοχοποιηθεί ως ο άμεσος αυτουργός της μετάδοσης του ιού. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι θα χρειαστεί περισσότερος χρόνος μετά το πέρας της πανδημίας για να επανέλθει η αγκαλιά ως η πιο φυσική και ανθρώπινη έκφραση αγάπης προς το φίλο, τον αδελφό, το παιδί μας, το συνεργάτη μας… αρχίζουμε να λειτουργούμε βλέποντας τους συνανθρώπους μας ως «ύποπτα» κρούσματα, και αυτό το αίσθημα φόβου ενισχύεται από όσα ακούμε καθημερινά στις ειδήσεις, που μας τρομοκρατούν και τελικά χάνουμε τη διάθεση όχι μόνο να αγκαλιάζουμε ακόμη και τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά και να έχουμε κοινωνικές επαφές έξω από το σπίτι μας… Όταν το αναλογίζομαι αυτό δεν ξέρω τελικά τι με τρομάζει πιο πολύ….. να γίνω κι εγώ ένα κρούσμα ή να χάσω τον άνθρωπο – κοινωνικό ον που έχω μέσα μου…
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Φαντάζομαι εννοείτε τους συνανθρώπους μας που χάθηκαν από την πανδημία… ο πόνος για την ανθρώπινη απώλεια είναι αναμφισβήτητα μεγάλος και συχνά επουλώνεται αργά και βασανιστικά… Κατά τη γνώμη μου δεν είναι το COVID που κάνει την απώλεια πιο οδυνηρή. Όποια και να είναι η αιτία μιας ανθρώπινης απώλειας ο πόνος είναι ίδιος… Και καλό είναι να μην κινδυνολογούμε βαπτίζοντας όλες τις απώλειες ως οφειλόμενες στο COVID… Δυστυχώς οι ηλικιωμένοι άνθρωποι, με βεβαρημένο ιστορικό υγείας ανά τους αιώνες φεύγουν από κάποια «λοίμωξη»… είτε ενδονοσοκομειακή, είτε από κρυολόγημα, είτε από κάτι πολύ απλό που συνήθως δε σκοτώνει έναν υγιή άνθρωπο… τώρα βρέθηκε το «Δρεπάνι» να λέγεται COVID… αυτά είναι αναπόφευκτα όσο ο άνθρωπος είναι τρωτός στη σωματική ασθένεια και στο φυσικό γήρας…
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Οι καλλιτέχνες έχουν εκτελεστεί στα τρία μέτρα… καλά σαράντα και να ζούμε να τους θυμόμαστε… (όπως ήταν το 2019 και πίσω…) … Δεν έχω να πω τίποτε άλλο επί του θέματος… Καμμία στήριξη από το κράτος, την κοινωνία, τους επίσημους φορείς πολιτισμού της χώρας… ψυχρή εκτέλεση στα τρία μέτρα…
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Οι πόλοι πολιτισμού, γκαλερί, μουσεία, μουσικές σκηνές, θέατρα: ελιτίστικοι πλέον χώροι για λίγους και τολμηρούς… Είμαστε τόσο μπερδεμένοι για το πού κολλάει και πού δεν κολλάει ο ιός που δεν είμαι σίγουρη αν έχω τη διάθεση να βρεθώ σε κάποιον από αυτούς τους χώρους…. οι χώροι αυτοί επιπλέον, όταν τους αντικρύζω μου θυμίζουν την προηγούμενη κατάσταση και με πιάνει μια βαριά διάθεση και μια κατάθλιψη για αυτό που ζούμε τώρα, τα οποία αποθαρρύνουν τη φυσική μου παρουσία … αναμένω τη μέρα που όλα θα γίνουν όπως πριν…
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Αντίδοτο μπορεί να υπάρξει σε κάτι, μόνο όταν αυτό καταστεί «γνωστό». Έτσι και για το COVID αντίδοτο θα έχουμε όταν καταστεί γνωστό πώς μπορούμε να το καταπολεμήσουμε. Η ελπίδα και η θετική σκέψη ότι σύντομα θα βρεθεί αντιμετώπιση της κατάστασης και η ζωή μας θα επανέλθει στην κανονικότητα που βιώναμε προ COVID είναι το μόνο αντίδοτο που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή.
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr Φυλάξτε τον Άνθρωπο μέσα σας, ως ανεκτίμητο θησαυρό και χαρίστε τον απλόχερα με αγκαλιές και φιλιά όταν λήξει ο συναγερμός της πανδημίας. Είναι, πιστεύω, ο μόνος τρόπος να γκρεμιστούν όλα τα τείχη που έχτισε στις ψυχές των ανθρώπων αυτή η πανδημία.
