Ένα χρόνο μετά το FishCountProject, ο Κόμης Χ επιστρέφει με ολοκαίνουριο δίσκο.
“Ο Μαρσύας εάν κέρδιζε” είναι μια μπερδεμένη μουσική χαρμολύπη.
Ούτε αυτό είναι άλλο ένα hip hop album. Έχει ραπ τραγούδια αλλά ο Κόμης δεν σταματάει εκεί. Έχει βρει κι άλλα πατήματα, άλλους δρόμους, άλλα χρώματα. Και βαδίζει αργά μα σίγουρα. Και ζωγραφίζει άτσαλα με όλο του το είναι.
Ο Κόμης Χ δεν σταμάτησε ποτέ να γράφει. Από την αρχή της μουσικής πορείας του έχει κυκλοφορήσει 5 δίσκους και 2 ΕΡ. Αμέτρητες συμμετοχές σε τραγούδια άλλων καλλιτεχνων κι ένα βιβλίο. Αυτός ο δίσκος είναι ο 6ος ολοκληρωμένος δίσκος του. Ρεκόρ για σόλο χιπ χοπ καλλιτέχνη στη μικρή Ελλάδα.
Οι στίχοι είναι όλοι του ίδιου, γιατί όπως δηλώνει «όλα είναι βιώματα μου, απορίες μου και σκέψεις μου. Μου. Αυτά μου ανήκουν μόνο. Ούτε κτίρια, ούτε χωράφια, ούτε ύλη, ούτε άνθρωποι. Μου ανήκουν οι στιγμές μου.» Τα τραγούδια του δίσκου μας μιλάνε για δόξες, για πλούτη, για αγάπες και για πένθος. Είναι ένα όμορφο μπέρδεμα. Ο Κόμης παραμένει ο άνθρωπος του κόσμου και μιλάει γι’αυτόν. Ένας απλός παρατηρητής με την ικανότητα της αποτύπωσης.
Οι μουσικές του «Μαρσύα» έρχονται να επαληθεύσουν τον αλλόκοτο κόσμο του ερμηνευτή. Από χιπ χοπ μέχρι έντεχνες μπαλάντες. Από κιθάρες μέχρι μπουζούκι. Από σκρατς μέχρι ποντιακές λύρες. Τα αντίθετα έλκονται και γονιμοποιούν.
Οι μουσικοί παραγωγοί που ευλόγησαν τον Κόμη με την τέχνη τους είναι το γνωστό παρεάκι-φίλοι του καλλιτέχνη. Oι Αντώνης Ζαφειρόπουλος, ο DJ Tyler (Professional Sinnerz), o Σάκης Αζάς, o Πάνος Γουργιώτης, ο DJ Space (SMA), ο Δημήτρης Κιοσσές, ο Κώστας Τοπούζης έβαλαν λίγη από τη μαγεία τους και βοήθησαν να συνδεθεί φωνή με beat και μελωδίες. Ενώ είναι και η πρώτη φορά μετά από πολλά χρονια που ο ίδιος ο Κόμης υπογράφει τη μουσική σε κάποια κομμάτια. Ο μαέστρος του δίσκου είναι και πάλι ο Σωτήρης Νούκας που εκτός από την ηχοληψία, μιξ και μάστερ, έχει παίξει μουσικά όργανα αλλά και έχει γράψει μουσική σε διάφορα τραγούδια. Το εξώφυλλο εμπνεύστηκε ο Στάθης Τελειούδης ο οποίος έδωσε μορφή στο Μαρσύα που μάχεται.
«Ο τίτλος του δίσκου ήρθε διαβάζοντας το βιβλίο του Δημήτρη Βανέλλη «Η μουσική μέσα μου», και συγκεκριμένα το διήγημα με τον ίδιο τίτλο. Έψαξα ξανά την ιστορία του θρασύτατου Μαρσύα και, ακούγοντας τα τραγούδια μου για τον καθιερωμένο ηχητικό έλεγχο, κάπως ταυτίστηκα. Σκέφτηκα πως κάπως έτσι θα ακουγόταν εάν κέρδιζε ο Μαρσύας. Ένας μουσικός χαμός. Ένας περήφανος μουσικός χαμός.
Αυτός ο δίσκος είναι μια διαδρομή. Χωρίς προορισμό. Απλά ξεκινάς, φτάνεις σε κάποιο σταυροδρόμι και συνεχίζεις χωρίς να σταματήσεις. Δεν θυμάσαι προς τα που έστριψες. Ούτε θυμάσαι το λόγο. Αν υπήρχε κάποιος, τέλος παντων. Κι όσο περνάνε οι στιγμές, όσο βαραίνουν τα πόδια από τα χιλιόμετρα, καταλαβαίνεις πως είσαι εντάξει με την εξέλιξη αυτού που μοιραία θα έρθει. Και είσαι εντάξει με τις βαθιές ανάσες που σε κάνουν να μοιάζεις άρρωστος, εξουθενωμένος. Με τις γκρίζες τρίχες και τις νέες ρυτίδες. Και η διαδρομή είναι υπέροχη. Και η διαδρομή είναι αυτό που ήθελες εξ’αρχής. Και όταν ξαφνικά φανερωθεί μπρος σου ένας γκρεμός, εσύ πέφτεις. Γιατί είπαμε… δεν θέλεις να σταματήσεις. Μπορεί στον πάτο του γκρεμού να είναι ένα βαθύ κόκκινο ποτάμι. Κόκκινο από το αίμα του Μαρσύα. Που κάθε φορά που λένε την ιστορία του αυτός χάνει και πεθαίνει. Αλλά εσύ, βουτώντας στα νερά του ίσως να σωθείς. Και ίσως ξεκινήσεις μια νέα διαδρομή.
Καλή ακρόαση. Καλές διαδρομές.»
Ο Κόμης Χ στα Social Media
