Σε ποια ηλικία ξεκινήσατε να ζωγραφίζετε;
Όσο με θυμάμαι , ζωγράφιζα, έπαιζα με lego, έφτιαχνα τα προϊόντα του περιπτέρου (παιχνίδι της παρέας στα 6..) και έραβα τα ρούχα της κούκλας που κατά βάθος ποτέ δε συμπάθησα γιατί ήταν τόσο τέλεια φτιαγμένη. Στο σχολείο ήμουν πάντα αφηρημένη, το θεωρούσα και ήταν, βαρετό και αντί δημιουργικό.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται;
Παλιότερα υποστήριζα την άποψη ότι δεν υπάρχει ταλέντο κτλ. Τελικά πιστεύω ότι αν δε γεννηθείς με αυτή τη διάθεση να ξανά ερμηνεύσεις τα δεδομένα, να συγκρουστείς και να βρεις λύτρωση, τότε μπορείς να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Αν όμως θες να παράγεις τέχνη ο δρόμος πιστεύω έχει αλλάξει πολύ από το παρελθόν, οι τεχνικές ικανότητες δε φτάνουν. Όταν υπάρχει η ανάγκη να κάνεις τη προσωπική σου τοποθέτηση στα πράματα, χρειάζεται ψυχική ενδοσκόπηση, φιλοσοφία, γνώση, έρευνα, σε ένα ευρύ φάσμα πραμάτων, όπως η λογοτεχνία η μουσική τα νέα μέσα, οτιδήποτε υπήρξε και κουβαλάμε σαν ιστορία αλλά και ότι τρέχει και συμβαίνει, σίγουρα με μια επιλεκτικότητα η οποία μας ταιριάζει εκείνη τη στιγμή. Αλλά μήπως τελικά και οι δημιουργοί του παρελθόντος ακόμη και σε τέχνες αμιγώς παραστατικές το ίδιο δεν έκαναν;
Ποια λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη;
Έρευνα.
Νοιώθετε την έμπνευση πριν δημιουργήσετε;
Είναι μια ακατανίκητη ανάγκη να «δω» κάτι που δεν υπάρχει ορατό τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλά συμβαίνει μέσα μου, οπότε ξεκινάει ένα φλερτ με τον ίδιο μου τον εαυτό μέχρι να καταλήξουμε κάπου! Η διαδικασία μπορεί να είναι αργή και επώδυνη όταν «δε φαίνεται καθαρά» αυτό το «κάτι», ή γρήγορη και άμεση όταν «είμαι έτοιμη» γι αυτό.
Πως θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη;
Κολλημένη σε κλασσικές αξίες με τάσεις αμφισβήτησης και ως προς τον ρόλο μου αλλά και ως προς τη θεματική, τη τεχνική, τη διαδικασία. Αγαπώ την αναπαράσταση και ανακαλύπτω τα ποπ στοιχειά μου σε μια κλασσική θεματολογία χωρίς να προσπαθώ να εντυπωσιάσω. Μαζί με τη βασική διαδικασία της ζωγραφικής η οποία μου είναι απαραίτητη, έχω αρχίσει να μπερδεύω κ αλλά κομμάτια μου μέσα σε της προσπαθώντας να αποδεχτώ ό,τι είμαι.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
«Ο δρόμος της προσωπικής αφαίρεσης», που ίσως με φτάσει πιο γρήγορα σε ότι έχω, αν έχω να πω. Είναι όμως προσωπική ανάγκη να ανακαλύψω αυτόν τον μικροσκοπικό «σπόρο», να τον φροντίσω να τον ποτίσω και να τον μεγαλώσω για να λάμψει..!
Βιογραφικό.
Η Κατερίνα Κοκκινάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Αποφοίτησε το 2008 από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου με δάσκαλο τον Γ.Γκολφίνο και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στο εργαστήριο του Ξ.Σαχίνη. Ενώ, από το 2000 είχε τελειώσει τις σπουδές της στη σχολή Διακόσμησης των ΤΕΙ Αθήνας και έχει παρακολουθήσει πρόγραμμα φοίτησης Erasmus στο De Mont Fort University, Αγγλία. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο και Νορβηγία, σε γκαλερί, μουσεία και ArtFair. Τον Νοέμβριο του 2018 παρουσίασε τη τελευταία της ατομική έκθεση “Sweet Melancholy” στη γκαλερί ArtΠρίσμα.
