“Το παραμύθι είναι ένα ταξίδι, που διδάσκει, συγκινεί, γοητεύει και γενικά προκαλεί συναισθήματα και εικόνες. Διαμορφώνει χαρακτήρες και εξαρτάται από τον αφηγητή και το αφήγημα η διαχρονική συμβολή του σ’ ένα παιδί που μεγαλώνει”
Κυρία Παπαβασιλείου, ποια ήταν η αφορμή που γέννησε την ιδέα του βιβλίου;
-Ευχαριστώ κατ’ αρχήν για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω για το πρώτο μου βιβλίο, απόρροια της πολύχρονης ενασχόλησής μου στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Δεν σας κρύβω ότι η αγάπη μου για τα παιδιά, το κίνητρο που με οδήγησε να σπουδάσω νηπιαγωγός, αποτέλεσε το εκλυτικό αίτιο να γράψω αυτή την ιστοριούλα.
Και γιατί επιλέξατε μια μικρή πεταλούδα, τη «Φαρφάλα», ως πρωταγωνίστρια;
-Η μικρή πεταλουδίτσα ήταν, και για μένα, μια απόδραση με τα πολύχρωμα φτερά της «Φαρφάλας», σ’ ένα κόσμο γεμάτο από τη μαγεία της μουσικής. Μια πεταλουδίτσα, θεώρησα, ότι θα προσέλκυε το ενδιαφέρον των παιδιών να γνωρίσουν αυτό τον μαγικό κόσμο και να ονειρευθούν μαζί της.
Συνεπώς, η βασική ιδέα του βιβλίου ήταν να γνωρίσουν τα μικρά παιδιά τον κόσμο της μουσικής;
-Προφανώς: θέλω ωστόσο να συμπληρώσω ότι, στην υλοποίηση της ιδέας συνετέλεσε η εγγονή μου, με την οποία φτιάχναμε μικρές ιστοριούλες υπό μορφή παιχνιδιού, όπως συχνά έκανα στο σχολείο με τα παιδιά. Σκέφθηκα, λοιπόν, ότι μια οικεία και αγαπητή στα μικρά παιδιά φιγούρα, όπως η πεταλουδίτσα με τα φανταχτερά χρώματα, ήταν το μέσο για να επικοινωνήσω με τους μικρούς φίλους μου αξίες όπως η ελευθερία και αρχές όπως αυτές της οικογένειας.
Αλληγορικά μηνύματα με μουσικές νότες;
– Κάπως έτσι, αλλά το μέλημά μου ήταν να δώσω στα παιδιά και κάτι περισσότερο και γι’ αυτό όρισα ως σημείο αναφοράς το Μέγαρο Μουσικής, ώστε να έχουν εκτός από την αίσθηση και την εικόνα. Να μάθουν τα παιδιά πως σ’ αυτό το χώρο γίνονται παραστάσεις, συναυλίες και καλλιτεχνικά δρώμενα που σχετίζονται με τη μουσική.
Αναφερθήκατε σε αξίες και αρχές, όπως της οικογένειας…
–Το πέταγμα της πεταλουδίτσας και η περιπετειούλα της επιχειρεί να μεταφέρει την προσπάθεια των παιδιών να δοκιμάσουν να «ανοίξουν τα φτερά τους», να δουν πέρα από το στενό οικογενειακό περιβάλλον το κόσμο, να δοκιμάσουν και να δοκιμασθούν, αλλά να επιστρέψουν στην οικογένεια, με ασφάλεια. Και ειδικά στη γιαγιά που αποτελεί- και πρέπει να είναι- τον συνδετικό κρίκο της οικογένειας. Ο κόσμος της μουσικής, πιστεύω, ότι ήταν το μέσο να περάσω αυτά τα μηνύματα. Και σ’ αυτό βοήθησε η εικονογράφηση της εικαστικού Ισμήνης Μίχα.
Κλείνοντας κυρία Παπαβασιλείου, θα ήθελα δυο λόγια για τον ρόλο του παραμυθιού στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού
-Το παραμύθι είναι ένα ταξίδι, που διδάσκει, συγκινεί, γοητεύει και γενικά προκαλεί συναισθήματα και εικόνες. Διαμορφώνει χαρακτήρες και εξαρτάται από τον αφηγητή και το αφήγημα η διαχρονική συμβολή του σ’ ένα παιδί που μεγαλώνει. Θα σας έλεγα ότι τα παραμύθια δεν αφορούν μόνο τα παιδιά, αλλά και τους μεγάλους: κυρίως, τολμώ να πω, εμάς τους μεγάλους γιατί μόνο έτσι θα συνεχίζουμε να βλέπουμε το κόσμο και τους γύρω μας με διαφορετικό μάτι. Για παράδειγμα, και είναι επίκαιρο, φαντάζεστε πως θα ήταν τα Χριστούγεννα χωρίς τον Ντίκενς;
