Μάριος Λεβέντης
Υπάρχουν και τα θρύψαλα σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν είναι όλοι ανθεκτικοί. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που οι μεγάλες αλλαγές τούς συρρικνώνουν. Άνθρωποι που μαζεύουν προσεκτικά τα γόνατα της ψυχής τους και μπαίνουν τιμωρία στην ιστορία των άλλων, γιατί δεν έχουν το κουράγιο να γράψουν ακόμα τη δική τους. Άνθρωποι που κουλουριάζονται κάτω απ’ τα σκεπάσματα, που κλείνουν τις κουρτίνες τους και μένουν μακριά απ’ τα φώτα της κοινωνικότητας. Υπάρχουν και οι μόνοι. Οι αδύναμοι. Οι λακωνικοί. Οι αόρατοι. Υπάρχουν ανάμεσά μας. Σταματάνε στα φανάρια, περνάνε απ’ την ακρούλα του ματιού μας και είναι πάντα διακριτικοί, σχεδόν αθόρυβοι. Πατάνε στις μύτες για να μην πληγώσουν τη γη. Μιλάνε χαμηλόφωνα για να μην τρομάξουν κατά λάθος τη γαλήνη μας κι αγκαλιάζουν μαγκωμένα για να μην παρεξηγηθούν.
Υπάρχουν και οι άνθρωποι που πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, δεν είναι όλοι κολυμβητές. Υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν το σωσίβιό τους ακόμα και για να πλατσουρίσουν στα ρηχά. Άνθρωποι που σπέρνουν τον πανικό για να θερίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Άνθρωποι μεγάλοι που μέσα τους είναι μικρά παιδιά, αλλά η καθημερινότητα δεν είναι το πάρκο που φαντάζονταν. Δεν είναι το εργοστάσιο της σοκολάτας που θα πλύνει τους φόβους τους. Δεν είναι το παγωτό καϊμάκι που παγώνει αιφνιδιαστικά το χρόνο γύρω τους, αλλά το παγωτό καημός που λιώνει στα χέρια της αποτυχημένης προσπάθειας για αισιοδοξία και στάζει στο χωνάκι όπως η χολή στην σχολή της κοινωνίας μας που καλό δεν χρωστάει. Στάζει όπως στάζει η ζωή, τώρα που χάλασε η βρύση της.
Υπάρχουν και τα θρύψαλα σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν είναι όλοι στιβαρά ανθοδοχεία για να υποστηρίξουν το άνθος τους. Υπάρχουν κι αυτοί που μαραίνονται εύκολα. Αυτοί που κλείνονται στον εαυτό τους, αυτοί που κατέληξαν αγοραφοβικοί με το κέφι που κάποτε τους διέκρινε και τώρα τους κατακρίνει. Άνθρωποι που διαλύονται καθημερινά σαν τα χάπια στο ποτήρι τους για ν’ αντέξουν. Άνθρωποι που σπάνε και πατάνε ξυπόλυτοι τα γυαλιά της οδύνης τους. Άνθρωποι που βυθίζονται στη μοναξιά και δεν ξυπνάνε από το κώμα της ταραχής τους. Όλοι οι πάσχοντες από ψυχή: οι ευαίσθητοι. Αυτοί που εχθές παραλείψαμε, που σήμερα παραδόξως αναζητάμε και αύριο θα τους μοιάζουμε ζητώντας τη βοήθεια που δεν τους δώσαμε.
