Γράφει η Μαίρη Γκαζιάνη
Το έργο βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Τούρκου συγγραφέα Σαμπαχαττίν Αλί, σε θεατρική απόδοση της Έφης Βενιανάκη και σκηνοθεσία της Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη και ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή.
Η Μαντόνα με το Γούνινο Παλτό είναι μια έντονη ιστορία αγάπης και απώλειας, επίκαιρη και διαχρονική, καθώς αφορά όλα εκείνα που θέλουμε να πούμε, όλες τις σκέψεις που κάνουμε και δεν μοιραζόμαστε, όλα τα ανείπωτα, που μας πνίγουν και τελικά μας οδηγούν σε έναν συμβολικό ή και όχι μαρασμό. Τρεις χαρακτήρες μπλέκονται ψυχαναλυτικά σε ένα παιχνίδι ενηλικίωσης και ωρίμανσης. Καλούνται να μάθουν να ζουν τις στιγμές, να συλλαβίζουν τις αλήθειες της ζωής, να μας μυήσουν στα μυστικά του ανιδιοτελούς έρωτα και τελικά στα μυστικά της ίδιας της ζωής.
Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα με παγκόσμια απήχηση και πρώτη θέση στις πωλήσεις. Αν και γράφτηκε το 1940 χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να αναγνωριστεί η αξία του και να γνωρίσει την τεράστια επιτυχία.
Αυτό το βιβλίο πήρε στα χέρια της η Έφη Βενιανάκη για να του αποδώσει θεατρική μορφή ώστε να ανέβει στη θεατρική σκηνή. Από το εξαιρετικό αποτέλεσμα φάνηκε πόσο καλά μελέτησε το βιβλίο ώστε να εισχωρήσει βαθιά στον ψυχισμό των ηρώων. Η μετατροπή ενός βιβλίου σε θεατρικό κείμενο είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα ωστόσο η συγγραφέας κατάφερε να αποδώσει όλες τις σημαντικές πτυχές της υπόθεσης δίχως να αφήσει κανένα κενό στον θεατή.
Η βραβευμένη σκηνοθέτις (βραβείο Κάρολος Κουν σκηνοθεσίας) Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη ανέλαβε τη σκηνοθεσία του έργου καθοδηγώντας τους τρεις πρωταγωνιστές ώστε ν΄ ακολουθήσουν τα εσωτερικά βήματα της προσωπικότητας των ηρώων και ν΄ αποδώσουν τις συναισθηματικές εναλλαγές της έντονης ιστορίας αγάπης με την απρόσμενη κατάληξη. Έδωσε προσοχή και στην πιο μικρή λεπτομέρεια με στόχο οι ψυχολογικές αναλύσεις των προσώπων του έργου να φτάσουν ως τους θεατές αβίαστα αλλά με προβληματισμό.
Πόσο εύκολο είναι να ζήσει κάποιος την προσωπική ζωή όπως τη ονειρεύεται; Ποιες παράμετροι είναι εκείνοι που παρεμβάλλονται και καθορίζουν την εξέλιξή της; Μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτές; Δεδομένου ότι η υπόθεση εξελίσσεται στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου, ο Τούρκος Ραΐφ και η Γερμανοεβραία από την Τσεχία Μαρία, έχουν να αντιμετωπίσουν απρόοπτες καταστάσεις που ξεπερνούν τη δύναμη του έρωτα και της αγάπης.
Η Βίκυ Διαμαντοπούλου, ως Μαρία Πούντερ, αφομοίωσε την ηρωίδα που υποδύεται κι έγινε ένα μαζί της. Κατανόησε ότι πίσω από τον υπεροπτικό χαρακτήρα της, τον κυνισμό που εκπέμπει, κρύβεται η ευθραυστότητα του χαρακτήρα της με τις εσωτερικές ανασφάλειες. Έδωσε στον ρόλο την υπόσταση που του αρμόζει και ανταποκρίθηκε επάξια στις συναισθηματικές μεταπτώσεις της ηρωίδας. Εξαιρετικός και ο χορός της ως χορεύτρια νυχτερινού κλαμπ.
Ο Βασίλης Τριανταφύλλου είναι πειστικότατος στον ρόλο του Τούρκου Ραΐφ. Στην αρχή παρουσιάζεται ως ένα αδιάφορο πρόσωπο όπως χιλιάδες άλλοι γύρω μας. Είναι σιωπηλός και εσωστρεφής, ένας απλός ανθρωπάκος με λόγο ύπαρξης από το σπίτι στη δουλειά κι από τη δουλειά στο σπίτι κοντά στην οικογένεια που έχει δημιουργήσει.. Η ψυχή του όμως έχει παραμείνει στο παρελθόν, είναι δοσμένη ολοκληρωτικά στη Μαρία Πούντερ Με αφορμή κάποιο ημερολόγιο, αρχίζει να ξεδιπλώνεται η γνωριμία του με τη Μαρία και αναδύεται ένας άνθρωπος με πλούσιο εσωτερικό κόσμο. Ο ηθοποιός χειρίστηκε με αξιοθαύμαστο τρόπο όλες τις συναισθηματικές διακυμάνσεις του ρόλου του, το πάθος του έρωτα, τη λαχτάρα του για τη συνάντηση με τη Μαρία, την ανασφάλεια της σχέσης, τον φόβο του χωρισμού και πρόσφερε στους θεατές μια εξαιρετική ερμηνεία συστήνοντάς τους ένα «ζωντανό» επί σκηνής Ραΐφ.
Ο Φώτης Καράλης μαγεύει με την άνεσή του επάνω στη σκηνή. Κινείται σαν αυτός να είναι ο φυσικός του χώρος με εκπληκτικές σωματικές κι εκφραστικές ικανότητες. Είναι ο συνάδερφος του Ραΐφ και παράλληλα ο αφηγητής. Μέσα από το ημερολόγιο που φτάνει στα χέρια του αναλαμβάνει να ξεδιπλώσει την ιστορία, του αδιάφορου μέχρι εκείνη τη στιγμή συναδέρφου του και να τον αντικρίσει με τα μάτια της ψυχής. Κινείται, παίζει, χορεύει, μετατρέπει τα σκηνικά, αξιοθαύμαστα ανταποκρίνεται με ευκολία σε όλες τις παραμέτρους που του έχουν ανατεθεί. Μοιάζει με θεμέλιο λίθο και ισορροπιστή της παράστασης.
Και οι τρεις ηθοποιοί υποστήριξαν τους ρόλους τους με όλες τους τις δυνάμεις, με πάθος, πιστότητα και σεβασμό στην υποκριτική τους τέχνη.
Στα συν της παράστασης
Η ζωντανή μουσική από τον Ανδρέα Γυφτάκη ο οποίος ακολουθεί τους ηθοποιούς στις συναισθηματικές εναλλαγές προσδίδοντας τη συγκινησιακή φόρτιση ή αποφόρτιση με την πρωτότυπη μουσική του Κώστα Νικολόπουλου.
Η ουσιαστική διδασκαλία της Ματίνας Κωστιάνη στις χορογραφίες και την επιμέλεια κίνησης των ηθοποιών.
Τα εμπνευσμένα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Λιντζέρη και ιδιαίτερα η προσθήκη εικόνων με τη βοήθεια προτζέκτορα
Οι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη που δημιουργούσαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα στις εκάστοτε σκηνές.
Μια συγκινητική ιστορία αγάπης, σε μια πολύ δυνατή θεατρική παράσταση, από αξιόλογους συντελεστές.
Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Περισσότερα για την παράσταση στον παρακάτω σύνδεσμο
