Στις 10 Νοεμβρίου εγκαινιάζεται στην ArteVisione Gallery η ομαδική εικαστική έκθεση Film noir, σε επιμέλεια της Ms Ιστορικού της Τέχνης, Ευαγγελίας Θ. Καϊράκη και με τη συμμετοχή 39 σύγχρονων καλλιτεχνών. Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευγενική χορηγία και υποστήριξη της marni film.
Η Ισμήνη Μίχα γεννήθηκε και μεγάλωσε στο κέντρο της Αθήνας. Μαθήτρια του Μαρασλείου συμμετείχε σε πολλούς διαγωνισμούς αποσπώντας πρώτα και δεύτερα βραβεία.
Αποφοιτώντας, μελέτησε την παγκόσμια Ιστορία Τέχνης και τα διαφορετικά ρεύματα, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον της στους μεγάλους δασκάλους της Αναγέννησης.
Την δεκαετία του ’90 ασχολείται με την τοιχογραφία φιλοτεχνώντας στην πόλη της Βέροιας καταστήματα καθώς και την Παιδιατρική κλινική του νοσοκομείου της πόλης.
Ατομικές εκθέσεις:
2000 «Αναδρομή στην Αναγέννηση», Στον δήμο Χολαργού.
2001 «Από την αναγεννηση μέχρι σήμερα», Βίλα Βουγά, Ζωγράφου.
2002 «Αναδρομές», Στο Δήμο Παλαιού Φαλήρου.
2003. «Συνέχεια αναδρομές», Στο Δήμο Παλαιού Φαλήρου.
2005. «Εμπνεύσεις», Ελληνογαλλικός σύνδεσμος, Κολωνάκι.
2020 «Η τεθλασμένη του κόσμου», Ελληνογαλλικός σύνδεσμος, Κολωνάκι.
Ομαδικές εκθέσεις:
2006 « Προσδοκίες», Ελληνογαλλικός σύνδεσμος, Κολωνάκι.
2006 « Πανελλήνια Έκθεση Εικαστικών Τεχνών», Αίθουσα Παρνασσού.
2020 «Όνειρα κι αισθήσεις μεσ’ του Αιγαίου τα νερά». Πάρος.
2021. Διάθλαση Φωτός. Μήλος.
2021. Με την Biennale Internazionale d’arte στο Μπάρι της Ιταλίας.
2021. «Διάθλαση φωτος» στην Μήλο.
Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Όταν έφτασε το απόβραδο και η νύχτα σκέπασε με το μαβί της μανδύα το σκηνικό…δίχως τ’ αστέρια για συντροφιά αναζητώντας το φεγγάρι κρυμμένο ανάμεσα στην ομίχλη ανάμεσα στο γήινο με το ουράνιο ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου μόλις πρόβαλε ως οπτασία της μοίρας μου το γραφτό.
Ναι ήταν Εκείνη …η αιώνια αγαπημένη με γυρισμένη πλάτη αφήνοντας να φανεί το γυμνό καλλίγραμμο κορμί της με το αραχνοΰφαντο διάφανο πέπλο που το κοσμούσε…
Άναψα ένα τσιγάρο …και ενώ πίστευα ότι όλα είχανε τελειώσει ανατράπηκε όλο το σκηνικό μέσα από τον ήχο της σιωπής της καθώς το βλέμμα της ήταν στον ατέρμονα ορίζοντα και το δικό μου πάνω στη σάρκα της ψυχής της…
Αριστέα Κοντόζογλου δημοσιογράφος
Ένας κόσμος σκιώδης, δοσμένος σε κιαροσκούρο πίσω από τις μισάνοιχτες γρίλιες μιας περσίδας ή την καγκελωτή κουπαστή μιας art nouveau σκάλας. Ερεβώδης και σκληρός, παραδόπιστος και διεφθαρμένος, αλλά τι παράδοξο! Αφόρητα σαγηνευτικός. Παραμορφωμένος, σαν είδωλο σε κυρτό καθρέφτη, όσο ωμά ρεαλιστικός, μέσα στην ανομολόγητη παθογένειά του. Ένας συνθετικός -από πολλά -υπό και -αντί -χωροχρόνος, που νωχελικά ξεδιπλώνεται από τον καρπό σαν σατέν γάντι, κρύβοντας πίσω από την επιτηδευμένη ηδυπάθεια τη ματαιότητα της ύπαρξης. Από το Γεράκι της Μάλτας του 1941, έως τον Ντέιβιντ Λιντς, με επιρροές από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό και τον ιταλικό νεορεαλισμό, το film noir καθιερώθηκε το 1946 από τον Νίνο Φρανκ ως αυτόνομο κινηματογραφικό είδος, για να εικονογραφήσει ένα ψευδαισθητικό σύμπαν, εκκωφαντικό σαν ριπή μέσα στη νύχτα, απρόβλεπτο σαν την ξανθιά μπούκλα που πέφτει στο μέτωπο της παγερής ηρωϊδας, όταν αυτή τραντάζεται στην αγκαλιά του ερωτικού θηράματος. Ενα σύμπαν σελιλόιντ, νοτισμένο από τόνους ιδρώτα, αίματος και νικοτίνης, που απατηλά συντίθεται στο λυκόφως σαν οφθαλμαπάτη μέσα σε σύννεφα καπνού, για να εξαχνιστεί, ακόλουθα στο λυκαυγές. Πλάνητας στα σκοτεινά σημεία των πόλεων, ο film noir αντι-ήρωας μιας ξεπεσμένης μπουρζουαζίας, ο Δράκος του Κούνδουρου, ίσως, ή κάποιο μέλος της Γλυκιάς Συμμορίας του Νίκου Νικολαϊδη, ανώνυμος πάντα μέσα στο πλήθος, αθόρυβος μέσα στη βοή της πόλης, ανεβάζει τα στόρια, μόνο και μόνο για να απολαύσει ένα νοθευμένο τζιν ή ένα Singapore Sling με μπόλικο πάγο, βλέποντας τα τρένα να περνούν. Flaneur σε έναν δυστοπικό υπό-κοσμο, δοσμένο πάντα σε χαμηλό κορεσμό, χωρίς κανένα πρόσημο, αποστασιοποιημένος σε μια υπερδιαστημική, άχρονη ετεροτοπία, όπου τυχοδιώκτες, νεκροθάφτες, πόρνες, επίορκοι υπάλληλοι, απεικάσματα υπαρκτών και ανύπαρκτων ανθρώπων, ανδρείκελα και κουρέλια μπορούν ακόμα να σιγοτραγουδούν τη Γλυκιά Μαράτα της Κάκιας Μένδρη, μία άρια της Κάλλας ή τη Glendora του Perry Como. Δεν έχει δα τόση σημασία. Τα πάντα στο σκοτάδι λειτουργούν χωρίς νόρμα, σταχυολογούνται σε ένα παράδοξο συμπίλημα εικόνων, ακουσμάτων, αισθήσεων και παραισθήσεων. Στόχος της έκθεσης είναι να εικονοποίησει την cult μαγεία των films noir, προσομοιώνοντάς την στη σύγχρονη εποχή, μία εποχή αντιθετική μέσα στον πλουραλισμό της, ζοφερή, παρά τη digital αισθητική της νέο –ποπ κουλτούρας της, μια εποχή όπου- με όρους μυθοπλασίας- οι σκοτεινές λήψεις έχουν αντικαταστήσει την ευκρίνεια του σινεμασκόπ. Και ακόλουθα, να κοιτάξει τον θεατή με το λοξό βλέμμα του Humphrey Bogart, που ισιώνει την τραγιάσκα του, ενώ αμφίσημα μειδιά, μετρώντας αντίστροφα τους δείχτες του ρολογιού. 3, 2, 1… Κλακέτα και πάμε!
Ευαγγελία Θ. Καϊράκη Ms Ιστορικός της Τέχνης Ε.Κ.Π.Α. Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Ιστορικών Τέχνης
