“Με γοητεύουν πολύ οι κρυμμένες εικόνες, αυτές που αποκαλύπτονται ξαφνικά και συνομιλούν μέσα από αλληγορίες και σύμβολα με τις στέρεες εμμονές μου.”
Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με την ζωγραφική; Από πολύ μικρή θυμάμαι να ζωγραφίζω σε οτιδήποτε χαρτιά εύρισκα μπροστά μου, με μολύβια, στυλό, πινέλα, μαρκαδόρους. Στην Α’ Δημοτικού λέω θα γίνω ζωγράφος. Με διασκέδαζε πολύ όλο αυτό χάος που δημιουργούσα γύρω μου και έφτιαχνα κάτι που το κοίταγαν οι μεγάλοι και χαμογέλαγαν. Ατελείωτες ώρες μουτζούρωνα, έκοβα κόλλαγα, έφτιαχνα τους ήρωές μου, μετά μανίας. Μετά έγιναν άλλα κι άλλα, ταραγμένης εποχής πράγματα, μέχρι που ανακάλυψα τη γιαγιά μου για μοντέλο, σοβαρή στην πολυθρόνα έπλεκε, κάτι σαν στρατιωτάκι ακίνητο, κάπως έτσι, χωρίς να το καλοσκεφτώ, πέρασα στη Σχολή και άρχισε η περιπέτεια.
Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Ανένταχτα μου φαίνονται. Ούτε ρεύμα, ούτε κίνημα.
Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας; Από τις ιστορίες που έζησα ή φαντάστηκα και ξεδίπλωσα να πάρουν αέρα. Από μέσα και πιο μέσα ψάχνω αυτά που συμβαίνουν σε μένα και γύρω μου. Η επιστροφή του κότσυφα στον κήπο πίσω από το εργαστήριο. Οι σκιές που γράφουν παράξενα σχήματα το μεσημέρι στο πάτωμα. Αλλά και οι απουσίες, τα σύνορα, τα σπίτια που φύτρωσαν. Οι εικόνες που μάζεψα μυρίζοντας κι ακούγοντας αυτά που με στρίμωξαν και άρχισα να δουλεύω την ενότητα ‘Περί Ορίων’. Έβλεπα τα σχήματα και τις λέξεις να ορίζουν και να περιορίζουν τον χώρο μου. Με γοητεύουν πολύ οι κρυμμένες εικόνες, αυτές που αποκαλύπτονται ξαφνικά και συνομιλούν μέσα από αλληγορίες και σύμβολα με τις στέρεες εμμονές μου. Τα περάσματα από τους εσωτερικούς στους δημόσιους χώρους, φτιάχνουν μια νέα εικόνα, αυτή που ακροβατεί με την φαντασίωση και τον ρεαλισμό. Η ανακολουθία στην κλίμακα, τα μεγέθη, το μέσα- έξω, το μη αναμενόμενο, οι μικρές παραδοξότητες με γοητεύουν.
Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Καλλιτέχνες σκόρπιοι, πολλοί, από τα βάθη της ιστορίας μέχρι σήμερα, μου δημιουργούν τεράστια ανησυχία και ευφορία μαζί. Από τον Durer και τον Goya, την Artemisia μέχρι την Kiki Smith, την Shirin Neshat, τον Kendrige, τον Dalwood ή τον Weisher αλλά και από τον Θεόφιλο και τον Παπαλουκά μέχρι τους σύγχρονους φίλους συνοδοιπόρους.
Η Τέχνη, σε κάθε της μορφή όπως η ποίηση, η μουσική, το θέατρο, μου δίνουν ελπίδα και παρηγοριά.
Από την ‘Ευδοκία’ του Δαμιανού ή το Kaos των αδελφών Taviani, τον Μπόρχες, το ‘Γκιακ’ του Παπαμάρκου, τον Ορχάν Παμούκ, κουβέντες σε οινοποσίες εξαίσιες, ακούσματα σαν το Τζιβαέρι….
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Το απρόβλεπτο να εισχωρεί ερήμην στο έργο και να αποκαλύπτει τα κρυμμένα. Το τυχαίο να αποφορτίζει το τελετουργικό. Η ροή της εικόνας, πέρα από τον χρόνο και την προσπάθεια, να φαίνεται σαν έργο μιας ωραίας μέρας.
Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στο δημόσιο χώρο; Η Τέχνη στην Ελλάδα αφορά κυρίως τους καλλιτέχνες και μια μικρή ομάδα φιλότεχνων. Η πολιτεία ασχολείται τόσο όσο υπάρχει επικοινωνιακός λόγος και διατηρεί ενδιαφέρον για τις αρχαιότητες ως ανταλλάξιμο προϊόν.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια; Να έχω κέφι να δουλεύω, περιέργεια να ψάχνω, συγκίνηση για την κάθε ξεχωριστή μέρα.
Οι μικρές μου παραδοξότητες να συνεχίζουν να εμφανίζονται και να με εκπλήσσουν.
