Τριάντα χρόνια έψαχνα να βρώ που βρίσκεται το έργο : “Μελαγχολία” του Τζόρτζιο ντε Κίρικο.
Ένα έργο που υπήρξε καθοριστικό στην πορεία του Αλέξανδρου Ιόλα.
Όταν το είδα μπροστά μου πριν έξι χρόνια στη συλλογη De Menil στο Χιούστον του Τέξας, σάστισμα. Ο De Chirico ασχολήθηκε με τη σιωπή του κόσμου και την απομόνωση του ατόμου περισσότερο από κάθε άλλον Σουρεαλιστή. Τα πόδια μου έτρεμαν. Ένας εκκωφαντικός θαυμασμός χάλασε την κατανυκτική ατμόσφαιρα της αίθουσας.
Ο διευθυντής του Μουσείου Josef Helfenstein χάρηκε. Πήρε το έργο και το τοποθέτησε σε μια αίθουσα μόνο του…: “Ειναι σημαντική η πληροφορία για καθε έργο Τέχνης. Σηματοδοτεί την Ιστορία του” ειπε. Ένα έργο του Τζόρτζιο Ντε Κίρικο που είδε ο Ιόλας σε βιτρίνα κάποιας γκαλερί στάθηκε η αφορμή να αλλάξει ο καλλιτεχνικός προσανατολισμός του.
“Μία μέρα, στάθηκα μπροστά σε μία γκαλερί της οδού Matignan στο Παρίσι. Ένας παράξενος πίνακας είχε τραβήξει την προσοχή μου. Ήταν ένα ταμπλό του Ντε Κύρικο, το πρώτο μοντέρνο ζωγραφικό έργο που έβλεπα στη ζωή μου. Παρίστανε μία πλατεία άδεια, στη μέση ένα άγαλμα, στο βάθος ένα τρένο με το φουγάρο του που περνούσε. Σιωπή. Η σιωπή δεν κάνει λάθη. Τίτλος του πίνακα “Μελαγχολία”. Μπήκα στην γκαλερί και ρώτησα τί είναι αυτό; Μου απάντησαν, είναι ένα αριστούργημα του Ντε Κύρικο μπορείτε να το αγοράσετε με 2.000 δολλάρια. Περνούσα από την γκαλερί δίνοντας λίγα λίγα τα χρήματα. Τελικά, ύστερα από πέντε χρόνια ο πίνακας έγινε δικός μου. Από τότε λοιπόν, με εκείνες τις συχνές επισκέψεις στην γκαλερί της οδού Matignan, αρχίζει να μου μπαίνει η ιδέα να κάνω κι εγώ κάποτε μία γκαλερί” μου εξιστορούσε με θαυμασμό ο Αλέξανδρος Ιόλας.
Στα δύσκολα, η συστολή δεν ωφελεί σε τίποτα. Επειδή η σιωπή είναι σύμμαχος αυτού που μιλάει.
