Η Ειρήνη Κομνηνού γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα με καθηγητή τον Δημοσθένη Κοκκινίδη και σκηνογραφία με τον Γιώργο Ζιάκα . Έχει σπουδάσει στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, Maryland University, καθώς και interior design. Έχει παρουσιάσει τα έργα της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Κατοικεί και εργάζεται στη Ραφήνα Αττικής. Το φιλότεχνο κοινό της Θεσσαλονίκης θα έχει σύντομα την ευκαιρία να την γνωρίσει μέσα από τα έργα της, στο πλαίσιο της έκθεσης ΧΡΩΜΑ ΣΕ ΝΕΡΟ ΙΙ -ΒΟΡΕΙΕΣ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ, την δεύτερη έκθεση σύγχρονης υδατογραφίας που διοργανώνει ως προσωπικό project ο Εικαστικός Επιμελητής κ. Πάρης Καπράλος και θα εγκαινιαστεί στην Myrό Gallery την Πέμπτη 15 Οκτωβρίου.
Σε ποια ηλικία ξεκινήσατε την ενασχόλησή σας με την τέχνη;
Από τότε που ήμουν παιδί, ζωγράφιζα, όπως άλλωστε κάνουν σχεδόν όλα τα παιδιά . Ποτέ, σ’ εκείνη την ηλικία όμως δεν είχα φανταστεί ότι η ζωγραφική θα ήταν ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Νομίζω πως η πρώτη φορά που κατάλαβα πως η ζωγραφική είναι ένας τρόπος έκφρασης, ήταν στην εφηβεία. Τότε που αρχίζουμε την ενδοσκόπηση, που διαβάζουμε, που νιώθουμε για πρώτη φορά ανήσυχοι.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται;
Γεννιέται και γίνεται. Κατ’ αρχήν ας μιλήσουμε για όλους τους ανθρώπους, ας το γενικεύσουμε γιατί καλλιτέχνης μπορεί να είναι ο κάθε άνθρωπος σε κάποιο τομέα. Όλοι γεννιούνται εν δυνάμει καλλιτέχνες, κάποιοι παραμένουν σε όλη τη ζωή τους και το εξελίσσουν. Αυτό που κάποιοι ορίζουν ως ταλέντο, πιστεύω πως είναι ένας συνδυασμός ικανοτήτων ή προδιαθέσεων που –αν οι συνθήκες το επιτρέψουν- εκδηλώνεται. Ας μου επιτραπεί να προσθέσω ότι για μένα ο όρος καλλιτέχνης φέρει πολύ μεγάλο φορτίο και εφόσον έχουν περάσει από την ιστορία της τέχνης δημιουργοί των οποίων τα έργα με έχουν συγκινήσει και θεωρώ αξεπέραστα, δεν θα αυτοαποκαλούμουν καλλιτέχνης με αυτή την έννοια. Θα ήταν ύβρις. Ίσως μόνο με την έννοια της ευαισθησίας, της ενσυναίσθησης και της χειρωνακτικής δεξιότητας, θα μπορούσα.
Ποια λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη;
Η «προσπάθεια». Με πολλές ερμηνείες της λέξης. Μια ερμηνεία σχετίζεται με όσα σας είπα πριν, όσον αφορά τη λέξη καλλιτέχνης. Και από σεβασμό στον όρο, ας πούμε ότι προσπαθώ να πλησιάσω προς αυτή την κατεύθυνση. Προσπαθώ, να ζωγραφίσω αυτό που βλέπω με τον τρόπο που το βλέπω. Προσπαθώ να ερμηνεύσω εκείνο που σκέφτομαι καθώς παρατηρώ το περιβάλλον και τον άνθρωπο μέσα σ’ αυτό. Προσπαθώ να βρω τη λύση στα τεχνικά προβλήματα που προκύπτουν μπροστά στον καμβά. Ταυτόχρονα, προσπαθώ να μη χάσω τη σχέση με τον εαυτό μου. Μια συνεχής προσπάθεια…
Νιώθετε την έμπνευση πριν δημιουργήσετε;
Αν εννοείτε, τις ιδέες που έρχονται και θέλω να τις υλοποιήσω, ναι. Σ’ αυτό το στάδιο μόνο. Και δεν ξέρω αν αυτό λέγεται έμπνευση. Έρχεται στο μυαλό μια ιδέα, μια εικόνα και θέλω να συνεχίσω να δουλεύω πάνω σ’ αυτήν μέχρι να εξαντλήσω κάθε δυνατή προέκτασή της, κάθε εκφραστική δυνατότητα που μπορεί να έχει. Βλέπω έναν άνθρωπο να περπατάει στον δρόμο ή να κάθεται σε μια καρέκλα ή να στέκεται . Βλέπω σ’ αυτόν μάλλον εκείνο που θέλω να δω. Και ύστερα προσπαθώ να ζωγραφίσω αυτό που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή που τον είδα. Μπορεί να επιμείνω σ’ αυτή την εικόνα και να τη ζωγραφίσω πολλές φορές, όμως ποτέ δε βγαίνει το ίδιο έργο. Παρόλα αυτά, την εποχή που δουλεύω, εκείνο το αρχικό όραμα υπάρχει ως στόχος στη δουλειά μου αλλά τα πράγματα δεν είναι πια θέμα έμπνευσης, πλέον είναι προσπάθεια και δουλειά. Αλλιώς δε βγαίνει το έργο.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως καλλιτέχνη;
Ιδιόρρυθμα παρατηρητική.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Να συνεχίσω να ζωγραφίζω, να έχω κάτι να πω μέσα απ’ αυτό και να μπορώ να δείχνω τη δουλειά μου.
