Ο σπουδαίος εικαστικός δημιουργός Δημήτρης Πετρόπουλος “ανακρίνεται” από τους πολιτιστικούς συντάκτες μας…
Ποιές είναι οι πηγές έμπνευσής σας ως εικαστικός;
Οι γυναίκες και οι αρχετυπικές τους μορφές. Γενικότερα τα πρόσωπα των ανθρώπων που όταν είναι ικανοποιημένοι με την ζωή τους, έχουν αγγίξει το ‘θείο’ κομμάτι μέσα τους, τότε τους περιβάλει ένα φως. Αντίθετα όταν δεν γίνεται αυτό νιώθουν ‘συγχυσμένοι’ κάτι που φαίνεται στα πρόσωπά τους και αυτό είναι ένα ωραίο θέμα ζωγραφικής. Επίσης υπάρχουν ώρες της μέρας για παράδειγμα το πρωί ή σε αργίες και μέρη ,όπως ακόμα και ένα μικρό εκκλησάκι, όπου αυτή η σύγχυση υποχωρεί, ο άνθρωπος ηρεμεί και οι σκέψεις του είναι πιο αρμονικές με το πνεύμα του.
Ποια είναι η αγαπημένη θεματολογία στη δουλειά σας;
Στα ακρυλικά έχω καταπιαστεί κατά καιρούς όπως είπα και παραπάνω με τις γυναίκες και τις αρχετυπικές τους μορφές, το ερωτισμό τους, την παιδικότητά τους, την φιλαρέσκια και τον υγιή ναρκισσισμό τους. Στις ακουαρέλες προσπαθώ να οπτικοποιήσω έννοιες όπως η ζήλια, η συμπόνια, η διαβολή, ο εφιάλτης, ο τρόπος αντιμετώπισης των όμορφων γυναικών και από τα δύο φύλα. Στα κάρβουνα ασχολήθηκα με τα πορτρέτα γνωστών ανθρώπων του πνεύματος όπως Μ.Ράσσελ, Όρσον Ουέλες, Κάρεν Χόρνεϊ, Πάτερ Αντώνιος κα, όπως επίσης και πρόσωπα γνωστών μου γυναικών που εκτιμώ θαυμάζω και προσπαθώ να πιάσω κάτι από την προσωπικότητά τους.
Ποια είναι τα υλικά που χρησιμοποιείτε για να δημιουργήσετε τα έργα σας και ποιους συμβολισμούς εμπεριέχει η επιλογή τους;
Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι η ακουαρέλα (υδατοχρώματα) τα λάδια, τα κάρβουνα και τα ακρυλικά.
Τα λάδια θεωρούνται πιο στιβαρή επιλογή και πιο κατάλληλα για προσωπογραφίες καθώς δίνουν την δυνατότητα καλύτερης επεξεργασίας της πινελιάς. Συμβολικά ως μέσο ίσως τα χαρακτηρίζει το ‘βάρος’ της παράδοσης και των μεγάλων δασκάλων του παρελθόντος που τα χρησιμοποιούσαν στα έργα τους. Οπότε λίγο πολύ αφηγούνται τον απόηχο της ‘αθανασίας’ τους.
Τα υδατοχρώματα ανάλογα βέβαια και με τον τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσεις προκαλούν μια πιο αυθόρμητη και φρέσκια ζωγραφική, πιο νερένια, και ‘ξεδιψούν’ την ζωγραφική σου επιθυμία πιο σύντομα. Ο τρόπος χρήσης τους, που έχει σχέση με μια κατάλληλη καθοδήγηση της τυχαίας πινελιάς, σε απελευθερώνει γενικότερα. Γι’ αυτό και στην σχολή καλών τεχνών, που τέλειωσα στην Φλώρινα, τα προτείνουν στην αρχή, στο πρώτο εξάμηνο, για να πάψεις να ‘σφίγγεσαι’ ιδιαίτερα στο χρώμα. Είναι τα πιο ακίνδυνα από άποψη τοξικότητας.
Τα ακρυλικά στεγνώνουν γρήγορα, οπότε επιθέτεις από πάνω το χρώμα ξανά από την αρχή και σου δυσκολεύουν την ζωή αν επιμένεις πολύ στην τεχνική επεξεργασία του θέματός σου. Αν όμως δουλεύεις πιο ‘ιμπρεσιονιστικά’ ή έχεις στόχο τον εξπρεσιονισμό χωρίς να σε νοιάζει πολύ το σχέδιο, ή η ιδανική μέτρηση και η αναλογία, τότε είναι πιο κατάλληλα. Ωστόσο είναι πολύ φωτεινά και με το κατάλληλο βερνίκι γίνονται ακόμη φωτεινότερα. Είναι αρκετά τοξικά
Το κάρβουνα είναι ιδανικά για την μορφοπλαστική τους δυνατότητα και βοηθούν πολύ, όλους εκείνους που κατά καιρούς θέλουν να επιστρέφουν στις βάσεις της ζωγραφικής (π.χ μέτρηση, αναλογία, σύνθεση, τονική διαβάθμιση, μορφοπλαστικότητα και γραφή), δηλαδή τις αρετές του σχεδίου.
Συμβολικά θα ‘λεγα ότι κάνουν αισθητό το φως με την βοήθεια του κόντραστ του σκοταδιού και της σκουροφάνειας. Δυστυχώς, όπως στην ζωή, βλέπεις φωτεινά μυαλά και φωτεινές προσωπικότητες να αναδεικνύονται περισσότερο τότε, που τους περιτριγυρίζουν σκοτεινοί και συγχυσμένοι χαρακτήρες, έτσι και συμβολικά με το κάρβουνο, το φως αναδύεται, μέσω του σκοταδιού. Και αυτό μπορεί να γίνει και σε μια όχι τόσο σκληρή αντίθεση όπως είναι στην ανθρωπογεωγραφία των χαρακτήρων π.χ ενός συγγραφέα του Ντίκενς, όπου ο καλός χαρακτήρας (το φως) έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον κακό (το σκοτάδι) αλλά σε περισσότερο γκρίζες ζώνες. Ένα είδος σφουμάτο δηλαδή, όπου λίγο πολύ τα όρια απαλύνονται και έτσι αναδεικνύεται το περίλαμπρο φως πιο ήπια. Άλλωστε στη ζωή τα όρια μεταξύ ξεκάθαρων χαρακτήρων ίσως δεν υπάρχουν πια. Τα δυνατά απόλυτα όμως κόντραστ στην επεξεργασία του κάρβουνου αποκαλύπτουν ίσως μια πιο απόλυτη ματιά στον ζωγράφο.
Ποιοι είναι οι λόγοι ή οι αφορμές που σας έδωσαν την ώθηση να ασχοληθείτε με τη ζωγραφική;
Η ερευνητική διάθεση, η παρατήρηση, το πηγαίο ενδιαφέρον, η Ελένη – το κοριτσάκι στο δημοτικό με το οποίο ήμουν ερωτευμένος και προσπαθούσα να την εντυπωσιάσω με τις ζωγραφιές του κύκλωπα από την οδύσσεια. Επίσης η δυνατότητα που σου δίνεται στο χώρο της τέχνης γενικότερα να εκφράσεις την γνώμη σου έντεχνα για τα κακώς και καλώς κείμενα της ελληνικής και παγκόσμιας κοινωνίας. Γενικότερα να εκφράζεις την γνώμη σου για οτιδήποτε σε απασχολεί και νιώθεις ότι θα ήταν άξιο αναφοράς.
Με ποια προσωπικότητα της Τέχνης θα θέλατε να έρθετε σε διάλογο και με αφορμή ποιό θέμα;
O Βαν Γκονγκ είναι σίγουρα ένας καλλιτέχνης που θα ήθελα να συνομιλήσω για τον μεταιμπρεσιονισμό. Θα ήθελα να βιώσω τον ίλιγγο της δημιουργίας του και να γίνω αυτόπτης μάρτυρας της γέννησης της ‘έναστρης νύχτας’ και των ‘πατατοφάγων’. Να κατανοήσω την ευσυνειδησία του, την αναζήτηση του τέλειου και την παθιασμένη του ενέργεια ως προς την προσπάθεια λύσης των εικαστικών του προβλημάτων του μεταιμπρεσιονισμού. Ν’ ακούσω τις ‘σιωπές’ του και να αισθανθώ την απόγνωση του που έφτανε στα όρια της απελπισίας. Αν μπορούσα να συμβάλω στην ανακούφιση του από τις ‘κρίσεις’ του θα το έκανα με πολύ χαρά και θα τον απέτρεπα να κόψει το αυτί του λέγοντας του πόσο φυσιολογικό καμιά φορά είναι να ‘ακούει’ φωνές οι οποίες δυστυχώς δεν θα έφευγαν ακόμα και αν έκοβε και τα δύο του αυτιά. Θα θελα να του φιλούσα τα χέρια όταν έπαιρνε την απόφαση να χτυπήσει την πόρτα του ασύλου του Σαιν Ρεμί και να αναλάβει έτσι την ευθύνη της ασθένειάς του χωρίς να κρυφθεί πίσω από την επιτηδευμένη ταμπέλα του ‘τρελού’ καλλιτέχνη. Και τέλος θα ήθελα να κρυφοκοιτάξω εκείνο τον μοιραίο πυροβολισμό αν προήλθε από το χέρι του ίδιου ή από το χέρι κάποιου άλλου για να λύσω το μυστήριο του θανάτου του. Οι τελευταίες ταινίες το ‘loving Vincet’ και η ‘πύλη της αιωνιότητας’ αμφισβητούν την υπόθεση τη αυτοκτονίας του κάτι που επίσης δεν ταίριαζε ως ενέργεια με τη αισιοδοξία των τελευταίων γραμμάτων του προς τον αδερφό του τον ΤΕΟ.
Θα μπορούσατε να ασχοληθείτε με κάποια άλλη μορφή τέχνης εκτός της ζωγραφικής;
Ναι θα μπορούσα και ασχολούμαι ήδη με την συγγραφή βιβλίων. Έχω εκδώσει δύο βιβλία το’ πάμε μια βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης’ με τον ‘παρατηρητή’ το 2004 και τα’ εικαστικά μαθήματα’ με τον μέθεξις το 2018 .Το πρώτο βιβλίο είναι γραφιστικές εφαρμογές αφού αποτελείται από έχρωμες εικόνες, που δείχνουν μέρη του κέντρου της πόλης μας και καφέ καμωμένα σε πρόγραμμα του υπολογιστή αφού πρώτα έγιναν εκ του φυσικού ως σχέδιο Αυτό το βιβλίο διατίθεται στο βιβλιοπωλείο πρωτοπορία και στις διάφορες εκθέσεις που κατά καιρούς κάνω. Το δεύτερο βιβλίο μου είναι καθαρά εκπαιδευτικό και δίνεται ως βοήθημα σε όλους τους εικαστικούς που ασχολούνται με τα παιδιά (δημοτικό γυμνάσιο) ως δάσκαλοι. Το μισό βιβλίο περιέχει ασκησιολόγιο και κείμενα σύντομα (παραμυθάκια) και το υπόλοιπο μισό μια προσπάθεια επιστημονικής επικύρωσης των αναπτυξιακών σταδίων της οπτικής ικανότητας Το δεύτερο βιβλίο διατίθεται σε όλα τα βιβλιοπωλεία.. Τον Νοέμβριο του 2019 ο μέθεξις και πάλι θα μου εκδώσει το τρίτο μου βιβλίο με τίτλο ‘το παχυδερμούν και άλλα διηγήματα’ που αφορά ιστορίες ανθρωποκεντρικού περιεχομένου με στοιχεία ψυχολογικού σασπένς σαν να παρακολουθείς μια ταινία του Αλφρεντ Χίτσκοκ.
Ποιες θα επιθυμούσατε να είναι οι προσωπικές σας σφραγίδες ως εικαστικός;
Λίγο πολύ όσοι ασχολούμαστε με την ζωγραφική και την τέχνη γενικότερα θα θέλαμε να γίνουμε οι ‘πατέρες’ ενός νέου κινήματος να γίνουμε οι σκαπανείς ενός νέου εικαστικού κόσμου. Βέβαια το γεγονός αυτό είναι λίγο απίθανο καθώς ως προς την ζωγραφική έχουν γίνει στο 20 αιώνα πολλά κινήματα φέρνοντας νέες ανακαλύψεις στον ορισμό του οπτικού. Αυτό που προσδοκώ περισσότερο είναι να επεκτείνω κάποιο από τα κινήματα που ήδη υπάρχουν και να εξαντλήσω τις δυνατότητές του. Π.χ η ζωγραφική μου έχει στοιχεία του κινήματος του φωβισμού (ο κύριος εκπρόσωπός του ήταν ο Ανρι Ματίς)( αλλά ίσως και της ποπ αρτ (Γουόρχολ). Οπότε θα ήθελα οι προσωπικές μου σφραγίδες να αφορούν αυτές τις τεχνοτροπίες και ότι γενικότερα με απασχολεί να έχουν αυτό το ‘ντύσιμο’.
Τι είναι η τέχνη για εσάς; μια μορφή προσωπικής έκφρασης; ανάγκη για δημιουργία; επικοινωνία; ή κάτι άλλο;
Η τέχνη για μένα είναι ένα όμορφο ψέμα τόσο αληθινό που μπορείς να ζήσεις κάτω από την ‘σκεπή του’ για όλη σου την ζωή. Σκεφτόμενος τον Lacan όλες αυτές οι εικόνες που φτιάχνουμε αποτελούν την ‘οθόνη’ εκείνη όπου προβάλουμε τις φαντασιώσεις μας με στόχο να καταλάβουμε κάτι από τον ‘πραγματικό’ χωρίς αυτό να μας συντρίψει. Αποτελεί μια βοήθεια, μια παρηγοριά, μια ‘στέγη’ για όλες εκείνες τις ψυχές που πολύ σύντομα έχασαν την μάχη με ένα σκληρό κυνικό και, δοσμένο μονάχα στο κέρδος, κόσμο.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια ή και όνειρα;
Το όνειρό μου είναι να βιοπορίζομαι μέσα από την τέχνη μου, είτε αυτή είναι ζωγραφική, είτε συγγραφή βιβλίων είτε διδασκαλία εικαστικών σε μικρά παιδιά και κάποιους ενήλικους μέχρι να πεθάνω.
Κάθε καλλιτέχνης αντιμετωπίζει τις δημιουργίες του σαν παιδιά του και αγαπάει εξίσου την κάθε μία από αυτές για διαφορετικούς λόγους. Υπάρχει ωστόσο κάποια δημιουργία σας που να σας είναι ιδιαιτέρως αγαπητή;
Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που αποχωρίζομαι ένα δημιούργημά μου το σκέφτομαι. Και δεν μπορώ να μην παραδεχθώ ότι πράγματι ξεχωρίζω κάποιους πίνακες από κάποιους άλλους. Κατά περιόδους λοιπόν δημιουργώ κάποια έργα με τα οποία είμαι δεμένος περισσότερο. Αλλά σε τελική ανάλυση τα έργα γίνονται για να διακοσμήσουν τον τοίχο κάποιου άλλου ανθρώπου και να του χαρίσουν στιγμές ανάτασης και όχι να ενισχύσουν τον ναρκισσισμό του δημιουργού.
Η Ελλάδα της κρίσης, και των όποιων προβλημάτων την ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια, δημιουργεί σίγουρα δυσκολίες στον βιοπορισμό κάθε ανθρώπου, πόσο μάλλον κάποιου που ασχολείται με την τέχνη. Πιστεύετε παρόλα αυτά ότι το δυσμενές κλίμα λειτουργεί επικουρικά ή ανασταλτικά όσον αφορά στην διάθεση για δημιουργία;
Ποτέ δεν ξέρεις πως θα λειτουργούσες αν οι συνθήκες ήταν καλύτερες, πιο ευνοϊκες για τον καλλιτέχνη. Υπήρξαν καλλιτέχνες που την προσωπική τους επιτυχία και την φήμη δεν μπορούσαν να την διαχειριστούν και έπεσαν σε ένα σωρό εξαρτήσεις ναρκωτικά αλκοόλ π.χ η ερμηνέυτρια Γουάινχάους κτλ. Αλλά υπήρχαν και καλλιτέχνες που οι δυσμενείς συνθήκες τους οδήγησαν στις εξαρτήσεις όπως ο Μοντιλιάνι που τελικά πέθανε από αυτές, προτού γίνει γνωστός. Βέβαια υπήρχαν και οι καλλιτέχνες όπως ο Μονέ που οι δυσμενείς συνθήκες δεν τον εμπόδισαν να δημιουργήσει το κίνημα του ιμπρεσιονισμού. Προσωπικά θα ήθελα η οικονομική μου ζωή να διευκολυνθεί λίγο με την βοήθεια του κράτους .Πχ στην Γαλλία άκουσα ότι θεσμικά ένας καλλιτέχνης μπορεί να πληρώνει λιγότερο νοίκι σε χώρους που τους παραχωρεί το κράτος αρκεί να παρουσιάσει αυτό που θα δημιουργήσει μέσα σε αυτούς μετά από ορισμένο χρονικό διάστημα.
Αν επιλέγατε μια διαφορετική εποχή για να ζήσετε και να δημιουργήσετε ποια θα ήταν αυτή και με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι θα εκφραζόσασταν καλλιτεχνικά;
Ίσως να ήταν η αναγέννηση ή η μπελ εποκ ή οι αρχές του 20ου αιώνα. Θα ήθελα να συνεισφέρω γενικότερα στην γέννηση ενός κινήματος.
Ποια είναι η σχέση του δημιουργού με το έργο του;
Τα έργα είναι τα πνευματικά παιδιά του δημιουργού αλλά όπως και στους αληθινά παιδαγωγούς γονείς αυτά πρέπει να πετάξουν για άλλους ‘κόσμους’ όπου θα συνεισφέρουν στην καλυτέρευσή τους από αισθητική άποψη και όχι μόνο.
Πώς καλλιεργείται η εικαστική παιδεία;
Θεσμικά μέσω της εκπαίδευσης θα έλεγα από κατάλληλους δασκάλους αλλά ξέρω ότι και οι τυχαίες συνθήκες ορισμένες φορές συμβάλουν με τον βαθμό ελευθερίας που χαρίζουν στο χτίσιμο της εικαστικής παιδείας. Δηλαδή ο εκκολαπτόμενος καλλιτέχνης θα βρει τρόπους ακόμα και αν η πολιτεία δεν τον διευκολύνει να δώσει έκφραση στο χάρισμά του. Βέβαια θα μου πείτε τι συνέπειες αυτός θα έχει ύστερα από μια ζωή εμποδίων κατά την προσπάθεια καλλιτεχνικής αναζήτησης. Αλλά από την άλλη πόσο ενημερωμένος και ευαίσθητος είναι και ο σύχρονος δάσκαλος των εικαστικών ώστε να μεταλαμπαδεύσει την εικαστική γνώση χωρίς να κατακρεουργηθεί αυτή από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν βοηθάει στο να προσανατολισθεί σωστά ο νέος άνθρωπος. Δεν ξέρω το μέλλον θα δείξει
Υπάρχει αγορά Τέχνης;
Σύμφωνα με τις εμπειρίες μου η εγχώρια αγορά είναι περιορισμένη. Δεν νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να βιοπορισθεί μέσα από τα δημιουργήματά του μονάχα εδώ στην Ελλάδα. Βέβαια υπάρχουν και τα social media που φέρνουν τα έργα ενός καλλιτέχνη σε επαφή με την παγκόσμια αγορά οπότε είμαι αισιόδοξος.
Aν δεν ζούσατε στην Ελλάδα, σε ποιά χώρα θα νοιώθατε πολίτης της;
Ίσως στην Βενετία, ίσως στην Βιέννη ίσως στην Ρώμη.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας ζωγράφοι;
Από την Αναγέννηση και το μπαρόκ ο Μιχαήλ Άγγελος, Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ο Ρέμπραντ. Μετέπειτα ο ρομαντικός Γκόγια και από τον 19ο αιώνα ο Ονόρε Ντομιέρ ο Βαν γκονγκ και ο Σεζαν. Από τον 20ο ο Πικάσο, ο Μοντιλιάνι ,ο Κλε, ο Ματίς και από έλληνες ο Γύζης, ο γιός του Λύτρα, ο Παρθένης και άλλοι πολλοί που με διαφεύγουν τωρα.
Ο Πολ Βαλερύ είχε πει «το πρόβλημα με την εποχή μας είναι ότι το μέλλον δεν είναι πια αυτό που ήταν». Σε ποιους πιστεύετε ότι ανήκει το μέλλον;
Το μέλλον ανήκει σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχουν κατορθώσει να κερδίσουν μια έστω μικρή αυτογνωσία ώστε να μπορούν να πορεύονται ειρηνικά ανάμεσα σε όλους μας και να δίνουν λίγο από τα φώτα τους ώστε να καθαρίζει το σκοτάδι μας. Θα έλεγα ότι το μέλλον ανήκει λοιπόν στους καλλιτέχνες επειδή η ενασχόληση με την τέχνη είναι μια περιπέτεια αυτογνωσίας.
Είναι η αγάπη ο σκοπός της ζωής;
Ο σκοπός της ζωής είναι ίσως άλλα πράγματα αλλά χωρίς την αγάπη ως φόντο αυτά τα άλλα ‘πράγματα’ δεν μπορούν να ευδοκιμήσουν. Π.χ τι να την κάνεις μια πετυχημένη επαγγελματική πορεία όταν δεν συνοδεύεται από την αγάπη. Βέβαια με οτιδήποτε και αν ασχολήσε αν δεν έχεις αγάπη δεν έχεις εκείνο το αιώνιο καύσιμο με το οποίο θα συνεχίσεις την δραστηριότητα που επέλεξες αιώνια.
Με την επιστροφή των Μαρμάρων συμφωνείτε; Ή θεωρείτε ότι είναι καλύτερη διαφήμιση να βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο;
Βέβαια συμφωνώ με την επιστροφή των μαρμάρων στο τόπο που ανήκουν και δόξα το θεώ έχουμε ένα από τα καλύτερα μουσεία του κόσμου για να τα στεγάσουν.
Μια εικόνα που δεν θα ξεχάσετε ποτέ και ποιο το ωραιότερο ταξίδι που έχετε κάνει;
Υπάρχουν πολλές εικόνες που ίσως δεν θα ξεχάσω π.χ πρόσφατα πήγα στην καπέλα σιξτίνα, στο βατικανό και δεν νομίζω να ξεχάσω την στιγμή που λόγω της προτροπής από τα μεγάφωνα του υπαλλήλου για ησυχία, το άτακτο πλήθος των επισκεπτών συμμορφώθηκε πειθήνια.
Ένα από τα ωραιότερα ταξίδια μου ήταν στην Ρώμη.
Υπάρχουν κανόνες και όρια στην τέχνη;
Οι κανόνες και τα όρια στην τέχνη δημιουργούνται, ξεπερνιούνται και επαναδημιουργούνται. Κάθε φορά που γεννιέται ένα νέο κορυφαίο ταλέντο δοκιμάζονται τα όρια της τέχνης μέσω των ερευνητικών του προσπαθειών. Οι τρεις ‘μεγάλοι’ της αναγέννησης ανέβασαν τον πήχη της ζωγραφικής τελειότητας τόσο ψηλά που μετά γεννήθηκε ως συνέπεια ο μανιερισμός, ένα κίνημα ρηχής απομίμησής τους. Και αυτό επειδή δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν τα όρια που έθεσαν ‘εκείνοι’.Ο Μιχαήλ Αγγελος,ο Ραφαήλ και Ο Λεοναρντο.
Αν έπρεπε να “ντύσετε” μουσικά ένα οδοιπορικό στη ζωή σας, ποιό τραγούδι θα επιλέγατε;
Δεν νομίζω να μπορώ να απαντήσω επειδή δεν έτυχε ποτέ να συνδυάσω τα έργα της τέχνης μου με μουσική. Αισθάνομαι ότι η ζωγραφική όπως είπε κάποτε και ο δάσκαλός μου ο Γιάννης ο Καστρίτσης θα πρέπει να αντικρύζεται σιωπηλά για να μπορεί κάποιος να αφουγκραστεί τον κόσμο της ,τις δονήσεις που μεταφέρει.
Ποιά είναι η άποψη σας για την καθημερινότητα στη Θεσσαλονίκη και ποιο είναι το αγαπημένο σας σημείο από την πόλη;
Η πόλη μας έχει πολλές εκδηλώσεις που την ομορφαίνουν πολιτισμικά. Π.χ αυτή την περίοδο κάποιος μπορεί να επιλέξει να δει το φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στο λιμάνι ή να ακολουθήσει τον περίπατο στα διάφορα μουσεία και γκαλερί της πόλης στα πλαίσια του καλλιτεχνικού θεσμού “νύχτα μουσείων”. Αγαπημένο μου σημείο της πόλης είναι το ιστορικό κέντρο και περισσότερο η περιοχή γύρω από την εκκλησία της Αγίας Σοφίας όπου έρχεται κάποιος σε επαφή με το βυζαντινό παρελθόν της Θεσσαλονίκης.
