Γιάννης Σταμενίτης: “Όποιος έχει κοιτάξει μέσα του, δε φοβάται τίποτα!”

“Το εικαστικό μου έργο είναι πολυδιάστατο, ποτέ δεν θέλησα να το εντάξω κάπου. Αρέσκομαι να μεταλλάσσομαι μέσα από τις ιδέες που με ταλανίζουν, μέσα στο βεληνεκές του χωροχρόνου.
Γίνομαι η αντίδραση και η φωνή της καταπίεσης.”

Πως και πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε συστηματικά με τη ζωγραφική; Ο χρόνος και ο τόπος, ίσως να μην έχουν καμία σημασία. Ζω το τώρα, αυτή τη μοναδική στιγμή.
Ζω για να πραγματεύομαι στιγμές, δρώμενα και εικόνες.
Το ενδιάμεσο χρονοδιάστημα μου ανήκει ολιστικά και αμετάκλητα.
Ζωγράφιζα. Ζωγραφίζω και ευελπιστώ να ζωγραφίζω για πολλά ακόμα χρόνια, με αγάπη και απόλαυση για την πράξη.

Σε ποιο ρεύμα ή κίνημα θα εντάσσατε τα έργα σας; Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση με ευκολία, γιατί ούτε κι εγώ γνωρίζω που να ενταχθώ. Το εικαστικό μου έργο είναι πολυδιάστατο, ποτέ δεν θέλησα να το εντάξω κάπου. Αρέσκομαι να μεταλλάσσομαι μέσα από τις ιδέες που με ταλανίζουν, μέσα στο βεληνεκές του χωροχρόνου.
Γίνομαι η αντίδραση και η φωνή της καταπίεσης. Άλλοτε μέσα από την σάτιρα και τον αυτοσαρκασμό, καυτηριάζω τα κακώς κείμενα του βίου σήμερα. Φέρω την μάσκα της τραγωδίας με την ίδια ευχέρεια με αυτή της κωμωδίας. Τραγέλαφος, είναι η ζωή και η τέχνη η μίμηση της. Εκεί που κλαίς, γελάς, έπειτα θρηνείς και τέλος απολαμβάνεις την ύπαρξή σου, ως μια μοναδικότητα, όπως και το έργο τέχνης, που όμοιό του δεν θα μπορέσει να υπάρξει. Θα έλεγα πως είμαι. Όπως το Ταο, είναι. Το Α και το Ω. Η αρχή και το τέλος. Ένα κομμάτι σκόνη στο σύμπαν. Μια συνύπαρξη και συμπόρευση όλων μαζί. Είμαι τα έργα μου, εντάσσομαι μέσα από αυτά.

Από που αντλείτε την έμπνευσή σας; Από την καθημερινότητα, από τα βιώματά μου και την αλληλεπίδραση με τον κόσμο που συναναστρέφομαι. Καταγράφω τις χαρές και τις λύπες. Προσπαθώ να χρησιμοποιήσω τη δύναμη της εικόνας άρα και του λόγου, χωρίς να προκαλέσω πόνο μέσα από αυτήν, στον εαυτό μου ή και στους άλλους. Δείχνοντας πάντα με αγάπη αυτά που εννοώ. Δεν προσωποποιώ τις αντιδράσεις ή τα λεγόμενα των άλλων. Επικοινωνώ με σαφήνεια, δεν υποθέτω πράγματα και καταστάσεις. Δίνω τον καλύτερο δυνατό εαυτό μου κάτω από οποιεσδήποτε περιστάσεις. Έμπνευση εν τέλει θα έλεγα πως είναι η φιλοσοφία της ζωής που πηγάζει από την αρετή.

Υπάρχουν προσωπικότητες ή άλλοι καλλιτέχνες που έχουν επηρεάσει το έργο σας; Θαυμάζω τους Fluxus καλλιτέχνες, την avant-gard, τους Ντανταϊστές. Ονόματα όπως ο Georges Maciunas, Joseph Beuys, Ben Vautier, June Paik, την Yoko Ono, τον Marcel Duchamp, Tristan Tzara, Picabia, André Breton.
Αγαπώ τον Jean-Michel Basquiat, για την αμεσότητά του και την ειλικρινά για αυτό που έκανε.
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον Antoni Tàpies, το έργο του με συγκινεί.
H ζωγραφική του Jean Rustin με καθηλώνει.
Η φιλοσοφία.
Ο Εφέσιος Ηράκλειτος, προσωκρατικός φιλόσοφος, με την ιδέα της συνεχούς αλλαγής που διέπει ως νόμος το σύμπαν. Η φράση του «κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο φορές». Η Ροή, το fluxus στα λατινικά. Ο Επίκουρος και η επικούρεια φιλοσοφία, η «θεραπεία με τα τέσσερα μέρη». Ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος μέσα από τη Μενίππεια σάτιρα. Ο Αντισθένης ο Διογένης ο Κράτης αυτοί οι σημαντικοί κυνικοί. Ο Λουκιανός με το έργο του «Νεκρικοί διάλογοι». Η φιλοσοφία η τέχνη και οι επιστήμες.

Ποιά είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε θέσει στον εαυτό σας ως καλλιτέχνης; Η πρόκληση των εφτά Α. Η πρόκληση του άμεσου. Η πρόκληση της ανάληψης των ευθυνών. Η πρόκληση της αποδοχής. Η πρόκληση της αρμονίας των αντιθέτων. Η πρόκληση της αληθινής ευγνωμοσύνης. Η πρόκληση της απαλλαγής από τις προσκολλήσεις. Η πρόκληση της αγάπης.

Πόσο αποδεκτή είναι η Τέχνη στην Ελλάδα σήμερα και τι ρόλο καλείται να παίξει στο δημόσιο χώρο; Είμαστε η μοναδική χώρα σε ολόκληρη την οικουμένη, που νιώθουμε απέραντο θαυμασμό για την τέχνη και τον πολιτισμό του αρχαίου Ελληνισμού. Προβάλουμε τον αρχαίο πολιτισμό μας ως ιδανικό. Όλοι οι νεοέλληνες είναι υπερήφανοι για τις τέχνες, τα γράμματα την επιστήμη των αρχαίων Ελλήνων, προσπαθούν να ταυτιστούν με αυτούς. Αλλά ματαιοπονούν. Η πολυψήφια των ανθρώπων που έχουν Ελληνική υπηκοότητα στο σήμερα, δεν γνωρίζει ούτε έναν σύγχρονο καλλιτέχνη, διανοούμενο, επιστήμονα. Ζούμε σε μια δημόσια λαϊκή υποκουλτούρα. Αυτό θα συνεχίσει αέναα και ατέρμονα μέχρι την τελική επικράτηση της δυστοπίας, μιας κοινωνίας ανεπιθύμητης και τρομακτικής. Η ουτοπία είναι ένα μη πραγματοποιήσιμο ιδανικό. Τόσο τη δυστοπία όσο και την ουτοπία οι αρχαίοι Έλληνες την εισήγαγαν. Κάτι θα ήθελαν να μας πουν σήμερα;