Σε ποιά ηλικία ανακαλύψατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Σε ηλικία 4- 5 ετών που είδα για πρώτη φορά κινούμενα σχέδια, που άρχισα να διαβάζω κόμικς.
Άρχιζα ασυναίσθητα να τα αναπαριστώ στο δωμάτιο μου.
Το “μικρόβιο” πάντα όμως υπήρχε από τότε που δεχόμουν δώρα με αυτοκινητάκια, αρκουδάκια, κουκλάκια.
Έφτιαχνα δικά μου σκετσάκια κι ιστορίες και άρχιζα να φτιάχνω ρόλους.
Αλλά η συνειδητή απόφαση να γίνω ηθοποιός έγινε όταν στο σχολείο έπαιξα την πρώτη μου θεατρική παράσταση.
Τότε οι δάσκαλοι με ενθάρρυναν τόσο που μου έλεγαν: “Αυτό το επάγγελμα είναι για σένα”.
Τώρα ποιος ξέρει που θα με οδηγήσει όλο αυτό;
Ποιόν ηθοποιό – καλλιτέχνη θαυμάζετε;
Όπως είναι απολύτως λογικό, είναι εκατοντάδες οι καλλιτέχνες που θαυμάζω, ηθοποιούς και μη. Δεν γίνεται να ασχολούμαι με την τέχνη και να θαυμάζω μόνο έναν.
Θαυμάζω κάθε άνθρωπο που ασχολείται με την τέχνη, που έχει να δώσει το δικό του στίγμα, μια νέα ματιά, το δικό του καλλιτεχνικό υπόβαθρο.
Αλλά αν έπρεπε να πω ποιος είναι το πρότυπο για μένα, αυτός είναι ο
Al pacino.
Δεν έχω καταλάβει ποτέ τι από όλα με έχει μαγέψει σε αυτόν τον ηθοποιό. Η ζεστή του αύρα, η φωνή του, το πάθος του, το βλέμμα του…
Αλλά ο στόχος μου είναι να φτάσω τέτοια «τέρατα» υποκριτικής. Όπως ο Robert De niro, Jack Nickolson. Dustin Hofman και πολλοί άλλοι.
Επίσης θαυμάζω πολλούς σκηνοθέτες: « Tim Burton, Christopher Nolan, David Lynch” και πολλούς ακόμα που χρειάζονται ακόμα 10 σελίδες.
Θέατρο ή κινηματογράφο τι προτιμάτε;
Δεν είχα την τύχη ως τώρα να δουλέψω στον κινηματογράφο αν και θα το ήθελα πολύ.
Αλλά ένας λόγος που ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική ήταν ο κινηματογράφος.
Ο κινηματογράφος με μάγεψε από την πρώτη στιγμή, μόλις είδα τις πρώτες μου ταινίες, είπα: «Αυτό θα ήθελα να κάνω στην ζωή μου».
Σε αντίθεση με το Θέατρο που δεν είχαν οι γονείς μου την οικονομική πολυτέλεια να με πηγαίνουν σε παραστάσεις.
Στο μόνο που μπορώ να σας απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση είναι ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς Θέατρο.
Καλλιτέχνης γεννιέται κανείς ή γίνεται;
Καλλιτέχνης για μένα γίνεσαι, με τις εμπειρίες σου, τα βιώματα σου, το ιστορικό σου παρελθόν που αυτό όταν το μεταφέρεις στην τέχνη σου παίρνει άλλες διαστάσεις.
Ο καλλιτέχνης δεν είναι κάτι το οποίο γεννιέσαι με αυτό, μόνο η επιλογή το τι θες να κάνεις στην ζωή σου.
Τι σημαίνουν οι λέξεις καριέρα – επιτυχία για εσάς;
Για μένα η λέξη καριέρα είναι αυτό που έχεις κερδίσει ύστερα από χρόνια υπομονής, αγώνων και σκληρή δουλειά.
Είναι το όνομα που έχεις κάνει στον χώρο που θα πρέπει να είσαι περήφανος είτε έχεις κάνει καλές δουλειές είτε κακές. Είναι η ταυτότητα του καλλιτέχνη η καριέρα. Και αυτή που θα σε ακολουθεί για όλη σου την ζωή.
Όσο για την επιτυχία είναι κάτι πολύ διαφορετικό.
Και είναι κάτι σχετικό. Την επιτυχία δεν μπορείς να την προσδιορίσεις και είναι κάτι που έρχεται όταν δεν το περιμένεις. Η δική μου επιτυχία θα είναι όταν κάποιος θεατής που θα με δει σε μια παράσταση έρθει και μου πει ότι έγινε καλύτερος άνθρωπος.
Αυτό για μένα είναι επιτυχία.
Ποιά λέξη σας εκφράζει ως καλλιτέχνη;
Η μοναχικότητα. Δεν μπορείς να δημιουργήσεις κάτι όταν έχεις εκκρεμότητες και υποχρεώσεις. Η δική μας δουλειά είναι πνευματική, να μην αποσπάται από εξωγενείς παράγοντες άλλα να επηρεάζεται από το δημιουργικό του πνεύμα κι το ένστικτο του.
Χρειάζεται χρόνο, ψυχική ηρεμία και γαλήνη. Ο καλλιτέχνης είναι αυτός που θέτει τον εαυτό του και την ζωή του διαρκώς σε μια αναζήτηση, σε ένα κυνήγι με την ύπαρξη του και τις πιο σκοτεινές του πτυχές.
Ένας καλλιτέχνης ρισκάρει φορώντας μάσκες που δεν του κάνουν και είναι έτοιμος να ακούσει την κάθε κριτική που θα πει ο οποιοσδήποτε και εκείνος θα πρέπει να σηκωθεί ΜΟΝΟΣ του και να συνεχίσει να προχωρά με οδηγό την κρίση του. Γι’ αυτό και οι πραγματικοί καλλιτέχνες είναι σπάνιοι.
Τι σημαίνει για εσάς ένας πραγματικός καλλιτέχνης;
Ο πραγματικός καλλιτέχνης, εκφράζεται μέσα από τον τρόπο ζωής του και κυρίως, την ποιότητα ζωής και την αισθητική του απέναντι στα πιο απλά και καθημερινά πράγματα. Δεν αφορά μόνο το καλλιτεχνικό έργο.
Νοιώθετε την «έμπνευση» πριν δημιουργήσετε;
Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες αυτό. Το θέατρο είναι μια συνολική δουλειά.
Είμαστε ναι μεν, σε ένα φανταστικό πλαίσιο αλλά πρέπει να έχουμε επίγνωση το τι γίνεται εκεί κάτω. Είναι δούναι και λαβείν, πομπός και δέκτης, οι ηθοποιοί είμαστε άτομα που έχουμε ερεθίσματα. Η έμπνευση επομένως εξαρτάται πάλι από τον συμπαίκτη μας μέχρι το κοινό που διαφέρει από παράσταση σε παράσταση.
Αύτη είναι αλήθεια αδιαπραγμάτευτη οπότε στο αν νιώθω την έμπνευση πριν παίξω παίζουν πολλά στοιχειά πραγμάτων κι γεγονότων που εξατομικεύονται από καλλιτέχνη σε καλλιτέχνη.
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας ως Καλλιτέχνη;
Όσο κι αν είναι γενικευμένη αυτή η ερώτηση εάν απευθύνεται στον τύπο που έχει ένας ρόλος λόγω των εμπειριών και των δεξιοτήτων μου, θα ήμουν ένας κάρακτερ.
Κι αυτό γιατί μου αρέσει να ανακαλύπτω και να εξερευνώ κάθε κομμάτι ή μορφή του χαρακτήρα ενός ρόλου.
Αν με χαρακτηρίζει κάτι ως καλλιτέχνη είναι ο ιδιαίτερα υπερβάλλων ζήλος μου να φέρω εις πέρας έναν ρόλο που συνεχώς μου δίνει τα ερεθίσματα να ανακαλύψω κι άλλα πράγματα πάνω σε αυτόν. Μπορεί μερικές φόρες η διαδικασία πολλών πρόβων να κουράζει άλλα ακόμα κι από αυτήν την συνεχή προσπάθεια κι την ανοχή να καρποφορήσει ένα λουλούδι… Χρειάζεται έκτος από ρεαλιστές να είμαστε κι ρομαντικοί.
Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Παρακολουθώ μαθήματα φωνητικής, σύγχρονο και κλασσικό τραγούδι καθώς αρχίζω να μαθαίνω μουσικά όργανα: Κιθάρα, πιάνο.
Η μουσική αρχίζει να με γοητεύει επικίνδυνα που δεν ξέρω ακόμα σε τι μονοπάτια θα με πάει, αλλά μου αρέσει το ταξίδι της.
Η υποκριτική για μένα είναι ο δρόμος που ακολουθώ για να ξεφεύγω από τον εαυτό μου, ενώ όταν τραγουδάω είμαι ο ίδιος μου ο εαυτός.
Επομένως ο συνδυασμός αυτών των δυο μπορούν να με κάνουν αυτό που ήθελα να κάνω πάντα στην ζωή μου.
Να μπορώ να παίζω σε μιούζικαλ και σε μουσικοθεατρικές παραστάσεις.
Τα βασικά μελλοντικά μου σχέδια όμως είναι να μπορώ να βγάζω το ψωμί μου από την τέχνη μου, που αγαπάω και έχω σπουδάσει και να σταματήσω να κάνω δουλειές του ποδαριού για να βιοποριστώ.
Γιατί αυτές οι δουλειές μου αντλούν χρόνο ώστε να εξελιχτώ καλύτερα ως ηθοποιός.
Τι είναι η υποκριτική για σας:
Υποκριτική για μένα είναι ένα ανοικτό παράθυρο όπου πηγαίνεις σε έναν άλλο κόσμο.
Σε έναν φαντασιακό κόσμο που τον πλάθεις εσύ, τον διαμορφώνεις με την βοήθεια του σκηνοθέτη και πρέπει να τον μεταδώσεις στο κοινό με την κάθε λεπτομέρεια και να είναι πέρα ως πέρα αλήθεια.
Υπήρξε κάποιος ρόλος που δεν είχατε συμφιλιωθεί μαζί του;
Με την λίγη εμπειρία που έχω μέχρι στιγμής στο θέατρο, υπήρχε ένας ρόλος που δεν είχα συμφιλιωθεί και ήταν αυτός που με έκανε καλύτερο ηθοποιό.
Αν δεν στηρίξεις έναν ρόλο που δεν σου αρέσει, νιώθεις σαν να μην ανήκεις στην οντότητα που ενσαρκώνεις.
Σαφώς πρέπει να ακούς τι λέει ο ρόλος σου και ποιες από τις πράξεις του χαρακτήρα σου, αντιστοιχούν με παρόμοιες δικές σου. Ότι μπορείς ή δεν μπορείς και όλα όσα θέλεις και αναπόφευκτα θα συμφιλιωθείς μαζί του.
Το θέατρο είναι η απεικόνιση της ζωής;
Το θέατρο ίσως να είναι από τα λίγα πράγματα στην ζωή που έχουν τόση αλήθεια. Δεν μπορείς να φέρεις στην σκηνή έναν άνθρωπο που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα που ζούμε. Αλλιώς θα φαίνεται εξωγήινος.
Γι αυτό και εμείς οι ηθοποιοί θεωρούμαστε και «κατάσκοποι». Κατασκοπεύουμε ανθρώπους της καθημερινότητας μας. Πως πίνει τον καφέ του, πως κρατάει το τσιγάρο, πως κουνάει το χέρι του όταν ενοχλείται από μια μύγα, μικρά πραγματάκια που κανείς δεν παρατηρεί, όμως είναι τόσο σημαντικά για μας, γιατί έτσι δίνουμε ζωή στον χαρακτήρα μας. Επομένως, το Θέατρο είναι κάτι παραπάνω από απεικόνιση της ζωής. Είναι η ίδια η ζωή.
Η τέχνη πρέπει να δίνει απαντήσεις σε προβληματισμούς της κοινωνίας;
Δεν πιστεύω ότι είναι δουλειά της τέχνης να δίνει απαντήσεις. Αυτό είναι δουλειά των επιστημόνων. Η τέχνη θέτει ερωτήματα και ο κάθε θεατής δίνει τις απαντήσεις και την λύση ο ίδιος.
Η τέχνη δεν διδάσκει αλλά στοχάζεται, ερεθίζει, αμφισβητεί, συγκινεί ανεξαρτήτως καταστάσεων και κοινωνικοπολιτικών αλλαγών, αλλά όταν έχει μια έμπνευση η μια καινούργια δημιουργία ρισκάρει.
Βιογραφικό
Γεννημένος στην Αθήνα, άρχισε σπουδές θεάτρου από 12 χρονών μέχρι τα 15 σε θεατρικά εργαστήρια και παίρνοντας μέρος σε θεατρικές ομάδες της Αττικής.
Το 2012 περνάει τις Εισαγωγικές εξετάσεις του Υπουργείου Πολιτισμού και μπαίνει στην Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης «Μαίρης Βογιατζή Τράγκα».
Στο δεύτερο έτος της σχολής παίρνει Τιμητικό δίπλωμα για τα θεατρικά έργα: «Η κρίση του Ορέστη» και η «Δίκη του Σωκράτη» του Σταμάτη Βασιλάκου, στην Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών στο κτίριο της Χαν, σε σκηνοθετική γραμμή του Θάνου Περιστέρη.
Την ίδια εποχή παίζει στις πρώτες δυο επαγγελματικές παραστάσεις της σχολής.
«Δύσκολοι Έρωτες» σε θεατρική σύνθεση του Βασίλη Νικολαΐδη
και το «Art» της Γιασμίνα Ρεζα, τον ρόλο του Ιβάν, σε μετάφραση Σταμάτη Φασουλή και σκηνοθεσία Μυρτώς Πισπινή στο Θέατρο Έναστρον. Διπλωματούχος με πτυχίο στην Υποκριτική αναγνωρισμένο από το Υπουργείο Πολιτισμού το 2017.
Συμμετοχές στις τηλεοπτικές σειρές: «Ου Φονεύσεις» του Πάνου Κοκκινόπουλου στο Open Tv
και στο «Έτερος Εγώ 2: Χαμένες Ψυχές» στο Cosmote Tv.
Συνεργάστηκε με διάφορους θεατρικούς θιάσους όπως το “Θέατρο του παιδιού”.
Για δυο συνεχόμενες χειμερινές σεζόν κάνει την πρώτη του παιδική παράσταση.
Το βραβευμένο έργο του Ιταλού παιδοψυχολόγου Luciano Morati «Ο κήπος με τις 11 γάτες» στο θέατρο Κνωσός σε διασκευή και σκηνοθεσία του Μιχάλη Κόκκινου.
Το 2018 παίζει σε ένα Θρίλερ δωματίου στο Θέατρο Αλκμήνη, το “Θάρρος ή Αλήθεια;” του Paul & Chris Pierro.
Το 2019 παίζει στον Ματωμένο Γάμο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα στην Αθηναϊκή σκηνή, με τον ρόλο του Γαμπρού και σκηνοθεσία της Άρτεμις Βλαχιώτη.
Είναι μέλος του ΣΕΗ (Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών)
