Η Αφεντούλα Ραζέλη Ερμηνεύτρια, Εκπαιδευτικός, τοποθετείται στο polismagazino.gr για το Lockdown, τον πολιτισμό, το φόβο, την απώλεια, την υποχρεωτική μάσκα και το άγνωστο αύριο.
“Οι χώροι του πολιτισμού παίρνουν με ευλάβεια όλα τα μέτρα. Δεν θα έπρεπε να στοχοποιηθούν για κρούσματα. Σαφώς θα έπρεπε να είναι ανοιχτά με τον κατάλληλο αριθμό ανθρώπων και με όλα τα μέτρα προστασίας, πράγμα το οποίο και γινόταν.”
Τοπικά Lockdown: Αναγκαία ή όχι; Lockdown, δηλαδή να μείνω μόνη με τον εαυτό μου ή να απομονωθώ κοινωνικά; Γιατί το να μείνουμε απομονωμένοι από τους ανθρώπους δεν είναι στη φύση μας.
Πολιτισμός: στη χώρα που γεννήθηκε ποιο είναι το μέλλον του; Ασαφές, δυσοίωνο. Είδατε αντίφαση; Ο καθένας, μέσα απο την τέχνη που υπηρετεί, έχει ανάγκη να τη μοιραστεί, να την επικοινωνήσει, να γίνει η ενεργειακή ανταλλαγή και να επέλθει η κάθαρση. Η Τέχνη ελευθερώνει, αφυπνίζει, είναι ανάσα. φαίνεται πως κάποιοι δεν θέλουν να συμβαινουν αυτά. Έπειτα, τον πολιτισμό, τον φέρουμε μέσα μας… δεν μπορεί κανείς να μας τον στερήσει. Και σίγουρα, στη χαραυγή μιάς νέας εποχής, όπου τίποτα δε θα είναι το ίδιο, θα βρούμε νέους τρόπους έκφρασης, η ίδια η ζωή θα μας οδηγήσει. Είναι νομοτελειακό.
Αγκαλιάζω: μία λέξη ή κάτι πιο σημαντικό σήμερα; Πολύ σημαντικό σήμερα, όπως και η επικοινωνία, η επαφή, το άγγιγμα… Θεραπευτικά, σίγουρα… Αποκτά άλλη διάσταση, βαθειά υπαρξιακή. Για να ανοίγει η καρδιά μας, για να εξελισσόμαστε επί της ουσίας ως άνθρωποι.
Φόβος – Απώλεια: υπάρχουν ως σκέψεις στην καθημερινότητά σας; Αρκετές φορές! Είναι ανθρώπινο! Κάποιες φορές είναι βαθειά υπαρξιακός. Ο φόβος του θανάτου. Σε τέτοιες δύσκολες και πιεστικές εποχές, ενεργοποιείται αυτός ο φόβος. Αλλά δεν θέλω να με ορίζουν τέτοιας ποιότητας συναισθήματα (για μεγάλο τουλάχιστον διάστημα)… τα παρατηρώ,τα αλλάζω παίρνοντας το μάθημα που μπορεί να μου δώσει ο φόβος και η απώλεια μετατρέποντάς τα σε θάρρος και αφήνοντας χώρο για να έρθουν καινούργια πραγματα. Μεγάλο πεδίο εκπαίδευσης. Ξέρετε, όπου υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει αγάπη. Σίγουρα, δε θέλω να ζω χωρίς αγάπη.
Μάσκα: ήρθε για να μείνει; Ελπίζω και εύχομαι πως όχι. Θα εξαρτηθεί από πολλά.
Καλλιτέχνης: “υπάρχει ελπίς” επιβίωσης για το αύριο; Αν και δεν μου αρέσει ο όρος επιβίωση, εν τούτοις φτάσαμε στο σημείο που πολλοί άνθρωποι παλευουν γι αυτήν. Εύχομαι να υπάρχει ελπίδα, εξάλλου χωρίς ελπίδα πώς θα ζησουμε. Το “αύριο” ομως, δεν ξερω πόσο μακρινό μπορεί να είναι. Πρός το παρόν, ας ζούμε στο τώρα, όσο πιο ουσιαστικά μπορούμε.
Μουσεία, Gallery, Θέατρα, Μουσικές Σκηνές: Ανοιχτά, κλειστά, με λίγα άτομα ή με κανονική λειτουργία; Τι προτείνετε; Κοιτάξτε, οι χώροι του πολιτισμού παίρνουν με ευλάβεια όλα τα μέτρα. Δεν θα έπρεπε να στοχοποιηθούν για κρούσματα. Σαφώς θα έπρεπε να είναι ανοιχτά με τον καταλληλο αριθμό ανθρώπων και με όλα τα μέτρα προστασίας, πράγμα το οποιο και γινόταν όπως σας είπα. Δεν είναι δυνατόν να μένουν τόσοι ανθρωποι άνεργοι και να τους θεωρούν και επαίτες σε σχέση με το ελάχιστο επίδομα που δίνει σαν αποζημίωση το κράτος μας (και όχι κάθε μήνα) την ώρα που σε όλη την Ευρώπη οι καλλιτέχνες και οι χώροι που έκλεισαν παίρνουν αποζημίωση κάθε μήνα και ετσι ζουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Εδώ, στη χώρα μας, δεν υπάρχει το αυτονόητο.
Ποιο είναι το δικό σας αντίδοτο στο άγνωστο αύριο; Να ονειρεύομαι στο Τώρα, να έχω στόχους, να μιλάω με φίλους, να ακούω μουσική, αυτό που κυρίως, χρόνια τώρα με σώζει, είναι η συνομιλία με τον εαυτό μου. Η σχέση που δημιουργούμε με τον εαυτό μας κατά την διάρκεια της ζωής μας μας εξασφαλίζει ισορροπία, ασφάλεια, είναι το “κλειδί” για το ευ ζην μας.
Ένα μήνυμά σας για τους αναγνώστες του polismagazino.gr; Εύχομαι όλη αυτή η δυσκολία να μας οδηγήσει σε μετατοπίσεις νοητικές, συνειδησιακές, να φέρει αφύπνιση να γίνει πράξη η αλληλεγγύη, η ενότητα και η ανθρωπιά. Καλή δύναμη σε όλους μας…
